“Mam, heb jij mijn gympen gezien?”
Ik raap alles bij elkaar. Sleutels: check. Zakdoekjes: check. Waar is toch het cadeau? Ik heb het weken geleden gekocht. Nu de meiden en ik twee huishoudens hebben, zijn we altijd iets kwijt.
“Maaam, Charlie trekt gewoon mijn haar eruit, ze heeft het in haar vuistje. Kijk dan hoeveel eruit is!”
Ik heb me er zo op verheugd. De baby van mijn vriendin is eindelijk geboren, het is een jongetje. Een dosis moederliefde, de geur opsnuiven van een pasgeboren baby… ik kan wel wat oxytocine gebruiken. Bovendien: ik wil uit de scheiding-rompslomp.
“Mama… mag ik voorin?”
“Nee, dat is gemeen. Ik ben aan de beurt, dat heeft papa gisteren zelf beloofd.”
De een kan zijn sjaal niet vinden, de ander duwt de lapjeskat bijna tussen pui en voordeur. IK WIL NU WEG. Gelukkig ligt het cadeau keurig in de gangkast op ons te wachten. Tijdens het achteruitrijden ontdek ik in de spiegel het met chocola besmeurde gezicht van Charlie. Zodra ze mijn geïrriteerdheid ziet zegt ze: “Wat?” Ze haalt de schouders op: “Het is gewoon een stukje KitKat, zelf gevonden in de gang.” Zij lacht, ik niet. Want ik heb stress, we zijn te laat. Pff….
“Wat is er mama?”
Dat is Puck, de oudste, die zit naast me want papa heeft het beloofd. Ze is hoog sensitief en dat is nu (heel egoïstisch weet ik) best irritant. “Jij kunt er niets aan doen lieverd, laat me maar even.” Lees meer…

Ineens grijpt hij me vast. En niet zo zachtjes ook, zijn doorgaans vrouwelijke zachtheid is even helemaal weg. Bij de volgende knal klemt hij beide handen in één ferme ruk om mijn arm heen. Het liefst zou hij achter me wegduiken, maar dat lukt niet aangezien ik zoveel kleiner ben. Zijn lichaam bevriest na elke opeenvolgende knal, bijna in staccato. Het is een ijzingwekkend trauma. Ik wil hem helpen, stevig vasthouden, maar twijfel… de rij halfbezopen buurtgenoten die van het siervuurwerk staat te genieten zal me wantrouwend aanstaren. Want ik ben veertig en het bange vogeltje aan mijn arm is eenentwintig. Ook niet onbelangrijk: hij komt uit Syrië.
Laat ze lekker, denk ik en voel me daarbij gesteund door de symboliek van de jaarwisseling: hij heeft NU een knuffel, warmte nodig. Lees meer…

 
‘Zeg, wat hoorde ik: heeft iemand vandaag een jongen geschopt?’
Ik schep groente op en probeer mijn insinuerende vraag objectief te stellen. Iets wat jammerlijk mislukt want Charlie staat ineens rechtop in de kinderstoel en steekt haar vinger in de lucht.
‘Ikke’, zegt ze. Ze glimt trots.
Mijn vader, die aan het hoofd van de tafel zit, wendt zijn gezicht af. Hij probeert een besmuikte lach te onderdrukken.
‘Waarom eigenlijk?’ vraag ik mijn dochter.
‘Ik wilde er langs en hij stond in de weg. Ik zei: “Aan de kant Jack!” En dat deed hij niet.’ Punt.
Ze gaat zitten en stort zich op het eten.
Twee turven hoog, drie jaar oud. De blonde prinses is fierce.
Lees meer…

 
‘Schrijf je in bij Parship of ga eens op een blind date. Tinder schijnt ook leuk te zijn’, ze kijkt me bewust niet aan. De koffie vliegt bijna over tafel want ik schiet in de lach.
Daten? Ik moet er even niet aan denken.
We zitten in een koffiebar, we zijn op shopping spree voor onze meisjes die feestelijke kleding voor het kerstdiner op school nodig hebben. Mijn vriendin Anna is een type dat geen dag alleen kan zijn. Als haar huwelijk ooit eindigt zal ze óf haar echtgenoot ingeruild hebben óf meteen in de armen van de eerste de beste springen. Ze vindt het oprecht raar dat ik er bewust voor kies alleen te zijn.
‘Je hoeft toch niet meteen een relatie met zo’n vent? Doe het alleen voor de seks, ook goed.’ Lees meer…

Ik sta met blote peuterbeentjes op een treintrap, vrij hoog. Het is warm, ik heb een kort speelpakje aan. Jij strekt je armen uit: ‘Kom maar’. Ik antwoord: ‘Zelf doen’. Je trekt je armen in, ik neem een stap, dreig te vallen. Razendsnel vang je me op en ik beland zachtjes op het perron. Je streelt door mijn haar. Trots kijk je me aan. ‘Zelf doen’, lach je.

Het is mijn eerste herinnering aan jou en aan ons. Nu ik zelf een eigenzinnige peuter heb, is het beeld me extra dierbaar. Dit is hoe ik als moeder wil zijn: ruimte geven om te ontdekken, veiligheid bieden om klein te zijn. Lees meer…

Eef, het nieuwe meisje van ponyrijles, wil met Puck spelen. ‘Het kan bij ons. Mijn ouders zijn uit elkaar maar die hebben geen ruzie of zo,’ hoor ik mijn dochter zeggen. Ik sta ernaast en laat ’t lekker gebeuren. Ik vind het fijn dat Puck zo nonchalant klinkt. Mijn ex en ik vechten namelijk al weken tegen het harde plaatje dat zij van scheiden heeft. In onze directe omgeving zijn louter slechte voorbeelden. Kinderen die vader wekenlang moeten missen, een verjaardag dubbel vieren omdat ouders elkaar niet meer verdragen; dat soort ellende. Lees meer…

Als de liefde voorbij is en je tegen beter weten in bij elkaar blijft, zijn de kinderen daar uiteindelijk de dupe van. Wanneer je uit elkaar gaat omdat het aan een dood paard trekken je gezin langzaam kapot maakt, zijn ze ook de dupe. De wereld van mijn meisjes staat sinds twee maanden op z’n kop. Leg maar eens uit aan een 3-jarige dat mama en papa niet meer bij elkaar willen wonen. Zo’n Gesprek is hartverscheurend en tegelijkertijd lullig omdat het probleem en de bijbehorende gevolgen niet meteen tot haar doordringen. Toch hebben mijn ex en ik gepoogd het zo goed mogelijk te doen. Het devies is: beginnen en eindigen met dat je van ze houdt en ze blijven verzekeren dat ze altijd een papa én een mama hebben. Als je het antwoord niet weet, zeg dat dan eerlijk. Huilen mag, zolang de kinderen maar zien dat je met je eigen verdriet om kunt gaan. Emoties mogen er zijn. Klinkt redelijk zo op papier. De werkelijkheid is anders. Lees meer…

Houd je taai. Ik kan het niet meer horen. Nu de knoop is doorgehakt en we na een slopende impasse uit elkaar zijn verbaas ik me vooral over het gedrag van anderen: de gewone man en zijn bevindingen van mijn/onze situatie.

Neem nu de moeder op school die haar ontzetting niet voor zich kon houden: ‘Met jullie prachtige huis, zijn geweldige baan en zulke mooie kinderen, hoe is het in godsnaam mogelijk?’ Het zegt alles over haar diepgang, ik weet het. Maar manmanman, wat een domme teksten. De break up is kakelvers maar blijkt een uitstekend vriendenfilter. Het scheidt het kaf van het koren. Lees meer…

Hij stond jarenlang als Pisvlek in mijn mobiel. Die bijnaam kreeg hij toen zijn narcistische gedrag blijkbaar ook tot mijn vriendenkring was doorgedrongen. Dat hij om 2 uur ‘s nachts ladderzat een eitje bakte in de keuken van mijn huisgenoot en me voor hoer uitschold toen ik hem op andere gedachten wilde brengen, heeft er ongetwijfeld iets mee te maken gehad.
Hij raakte met me aan de praat in een kroeg in Den Haag, op een kwetsbaar moment in mijn leven. Ik had een duivels dilemma voor mijn kiezen gekregen en was meteen over mijn ellende heen gestapt. Ik voelde me ontzettend eenzaam en verloren. Hij had er duidelijk oog voor want hij balsemde wel vaker dwalende zielen. Troosten kon hij als geen ander. Ik werd stapelverliefd. Pisvlek was tien jaar ouder, een soort eeuwige student die altijd te laat op z’n werk komt en schijt aan autoriteit heeft. Heerlijk. Lees meer…

Ik weet hoe irritant het is, daarom geef ik zwangere dames slechts één advies: mocht het zover komen kies voor een mannelijke gynaecoloog. Als je een vrouwelijke gynaecoloog prefereert doe je dat óf uit religieuze overwegingen óf vanwege het delen van het geslacht. Dat laatste is een grove inschattingsfout.
Een vrouwelijke arts draagt inderdaad een vagina en met een beetje geluk heeft ze zelf kinderen gebaard. Maar dat betekent niet automatisch dat ze jou some slack gaat cutten. Dat is een typisch vrouwendingetje: elkaar weinig gunnen. Jaloezie, tegengestelde belangen en venijn tieren welig onder het wij-gevoel. Niks saamhorigheid. Ik heb geleden, dus jij ook.
Zo werkt het mannenstelsel niet. Het feit dat de man een penis heeft is juist een voordeel… Waarom zou een volwassen vrouw meer verstand hebben van vagina’s als ze, enkele uitzonderingen daargelaten, juist vaker een piemel in de hand heeft gehad?
 
De mannelijke gynaecoloog die mij tijdens mijn tweede zwangerschap hielp was berucht. Het was geen doetje en stond bekend om z’n nogal lompe manier van communiceren. Zelfs de verpleging sprak er schande van. Lees meer…