15 jan
2016

Ze ligt met haar hoofd, lekker loodzwaar, op mijn sloffen. Als ik me voorover buig om haar zachte oren te aaien besef ik: nooit meer die heerlijke vacht strelen….
Olga is hét kind van de rekening. Onze rekening. Van alle huisdieren, en dat zijn er nogal wat, is onze Amerikaanse Bulldog het meest behoeftig. Een verschrikkelijk aanhankelijke teef.
Dat zij niet kon blijven werd snel duidelijk: ik moet klein wonen en ben vaker op pad, mijn ex is voor z’n werk dagen achtereen van huis. Na een maandenlange zoektocht, ik heb hemel en aarde bewogen, is er nu via een herplaatsingssite een geschikte kandidaat.
Het is te goed om waar te zijn: een jong gezin met drie kleine kinderen, enthousiast over zo’n grote bull. Mensen die verder kijken dan een slecht imago of indrukwekkend breed voorhoofd. Gisteravond was de kennismaking. Het klikte tussen mens en hond, het was alsof Olga wist waar dit speciale bezoek voor kwam.
Nooit meer die smachtende blik naar mijn spelende dochters.
Komende week gaat ze op proef, als dat bevalt mag Olga er voorgoed blijven. Lees meer…

10 jan
2016

IMG_6871
 
“Mam, heb jij mijn gympen gezien?”
Ik raap alles bij elkaar. Sleutels: check. Zakdoekjes: check. Waar is toch het cadeau? Ik heb het weken geleden gekocht. Nu de meiden en ik twee huishoudens hebben, zijn we altijd iets kwijt.
“Maaam, Charlie trekt gewoon mijn haar eruit, ze heeft het in haar vuistje. Kijk dan hoeveel eruit is!”
Ik heb me er zo op verheugd. De baby van mijn vriendin is eindelijk geboren, het is een jongetje. Een dosis moederliefde, de geur opsnuiven van een pasgeboren baby… ik kan wel wat oxytocine gebruiken. Bovendien: ik wil uit de scheiding-rompslomp.
“Mama… mag ik voorin?”
“Nee, dat is gemeen. Ik ben aan de beurt, dat heeft papa gisteren zelf beloofd.”
De een kan zijn sjaal niet vinden, de ander duwt de lapjeskat bijna tussen pui en voordeur. IK WIL NU WEG. Gelukkig ligt het cadeau keurig in de gangkast op ons te wachten. Tijdens het achteruitrijden ontdek ik in de spiegel het met chocola besmeurde gezicht van Charlie. Zodra ze mijn geïrriteerdheid ziet zegt ze: “Wat?” Ze haalt de schouders op: “Het is gewoon een stukje KitKat, zelf gevonden in de gang.” Zij lacht, ik niet. Want ik heb stress, we zijn te laat. Pff….
“Wat is er mama?”
Dat is Puck, de oudste, die zit naast me want papa heeft het beloofd. Ze is hoog sensitief en dat is nu (heel egoïstisch weet ik) best irritant. “Jij kunt er niets aan doen lieverd, laat me maar even.” Lees meer…

01 jan
2016

Ineens grijpt hij me vast. En niet zo zachtjes ook, zijn doorgaans vrouwelijke zachtheid is even helemaal weg. Bij de volgende knal klemt hij beide handen in één ferme ruk om mijn arm heen. Het liefst zou hij achter me wegduiken, maar dat lukt niet aangezien ik zoveel kleiner ben. Zijn lichaam bevriest na elke opeenvolgende knal, bijna in staccato. Het is een ijzingwekkend trauma. Ik wil hem helpen, stevig vasthouden, maar twijfel… de rij halfbezopen buurtgenoten die van het siervuurwerk staat te genieten zal me wantrouwend aanstaren. Want ik ben veertig en het bange vogeltje aan mijn arm is eenentwintig. Ook niet onbelangrijk: hij komt uit Syrië.
Laat ze lekker, denk ik en voel me daarbij gesteund door de symboliek van de jaarwisseling: hij heeft NU een knuffel, warmte nodig. Lees meer…