Ik ging een week op (werk)vakantie. Naar mijn geliefde Cabo Verde, een godverlaten plek ten westen van Senegal. Ruim tien jaar geleden beleefde ik er de tijd van mijn leven. Voor intimi was de reis geen rare beslissing. Voor anderen wel.
‘Kun je wel een week zonder je kinderen?’
‘Durf je dat, helemaal alleen?’
‘Je gaat zeker voor de negers?’
‘Pas je wel op als vrouw alleen in Afrika?’
Ze hebben geen idee dat ze hun eigen vooroordelen, angsten en beperkingen op mij projecteren. Ook ik heb angsten, maar alleen zijn is er niet een van.
Sterker nog, ik kan uitstekend met mezelf door een deur. Daar heb ik geen gezelschap bij nodig. Het vooruitzicht van het Kaapverdische Afrika (de gortdroge wind, loodrechte zon, 24-7 muziek) maakte me weken van tevoren al blij. Mijn muziek op de Ipod, boeken lezen die al maanden op het nachtkastje liggen. Strandwandelingen in eigen tempo maken, uit bed stappen wanneer ik het wil. Niet aan hoeven te passen. Heerlijk.
Dat was het ook. Lees meer…

 
Sinds ik de trotse eigenaar van Amerikaanse bulldog Olga ben, heb ik heel wat uit te leggen. Met dank aan tenenkrommende aannames en vooroordelen als Waarom heb je eigenlijk een pitbull? en Is zo’n ras wel handig als je kleine kinderen hebt?
Veel onbekenden zijn huiverig voor Olga, dat zijn vaak dezelfde mensen die onze viervoeter Dimple, een Fauve Basset de Bretagne, voor een vrolijk jachthondje aanzien. En laat die nu, zodra hij de kans krijgt, graag zijn tanden in een hardloper zetten. Maar dat is een heel ander verhaal.
 
Ik wandel ’s ochtends met de honden in het bos wanneer ik een grote vrouw op ons af zie lopen. Lees meer…

For the last few months I’ve been teaching Dutch at a refugee centre. Most of my adult pupils are from Syria and Eritrea. We meet twice a week and actually have a good time (Dutch is a difficult language so learning to pronounce it is often funny, we laugh a lot). I’ve grown fond of all my students, although I’m not allowed to have a friendly relationship with them. These are highly motivated people, they are more determined than any Dutch person I know. Sometimes one of them will share an intimate, secret story. The stories are often gruesome, worse than you might ever imagine. Lees meer…

 
Senza scappare mai più. Ik heb het lied vandaag vaak gehoord. Lekker nummer, nóg betere tekst. Want wie wil er nu weglopen? Ik niet… De winters zijn warm. Vooral het daglicht is magistraal: de zon schijnt hier elke dag zoals hij in Nederland pas aan het einde van de zomer doet. Tegen een azuurblauwe lucht. Dit is meer dan jeugdsentiment. Vergeet mijn liefde voor het volk en de gevoelens die een succo di frutta en Kinder Brioss oproepen. Mijn basis is in dit landschap gelegd. Net als mijn Nederlandse fundament waar ik abrupt uitgetrokken werd.
Pats boem, pas je maar aan.
Na een lang en stil protest (letterlijk: ik sprak maanden geen woord) was er een doktersbezoek voor nodig om de knop om te zetten. Als vijfjarige besloot ik vol overgave mijn Italiaanse leven te omarmen: de bergen, beste vriendin Giovanna en Diego, het opdondertje van de buren. In de ogen van mijn klasgenoten was ik een engel, mijn broer en ik waren bijzondere wezens in het kleine dorp in de Apennijnen. Het gefrummel aan je haren, al dat aanraken: ik vond het heerlijk. De Italiaan die met z’n hele lichaam huilt, discussieert en liefheeft. In die expressieve wereld vierde ik mijn zesde, zevende en achtste compleanno.
Toen moest ik terug. Lees meer…

Ze zat op het randje van de fontein. Ze was prachtig. Lief. Er zat iets triests in haar houding. De rug gebogen, met haar schouders naar binnen gedraaid.
Ik durfde niet dichter bij haar te komen.
De vleugels waren aangetast, er zaten scheuren in.
Ze voelde dat ik keek en draaide zich om. Haar ogen waren nat. Ik wilde vragen wat er was, maar ze plaatste haar vinger op haar lippen en sloot haar ogen. Lees meer…

 
Als kind had ik een hekel aan het kruis dat in de gang hing.
Ik walgde van Jezus met zijn spijkers, zijn hoofd voorover gebogen. Het opofferende voorbeeld, in je lot berusten… Waarom moest je zoiets bewonderen?
Het geloof speelde een cruciale rol in ons gezinsleven toen ik jong was.
Mijn ouders waren actief in de parochie, ik was misdienaar en zong het Onze Vader uit volle borst mee in het kerkkoortje. Maar ik vond er niks aan. Toen ik op mijn 11e in de puberteit kwam steeg mijn kerkelijk verzet tot ongekende hoogte. Ik vond het een toneelstukje, mensen gingen op hun knieën in de kerk om een paar uur later een scheve schaats te rijden of hun kind een tik te verkopen.
Op die leeftijd een grote mond hebben of naar de videoclip van een schaarsgeklede Madonna kijken, dat was pas vermaak. En gezond. Ik wilde geen belijdenis doen. Rot toch op met je zonde. Lees meer…

 
Ze had haar hand langzaam in mijn handschoen geschoven, het paste niet maar het was wel lekker warm. We liepen samen in de stad.
‘Het was mijn mooiste weekend ooit,’ zei ze opgetogen.
Ik kon me er wel iets bij voorstellen. Er was een vriendinnetje blijven slapen en gisteren had Puck haar zwemdiploma gehaald. We vierden het met z’n allen, er was een dikke slagroomtaart bij en cadeaus van de grootouders. Deze ochtend zaten we met z’n tweeën al vroeg in de bioscoop, klaar voor de nieuwe Mees Kees. Haar favoriet. Na afloop doken we de H&M in, waar Puck een accessoire mocht uitzoeken.
Ze wist feilloos wat ze voor haar zusje wilde: een ketting met een glimmende roze beer als hangertje. Ik vond het lief dat ze wat voor Charlie wilde kopen.
Wat ze zelf moest kiezen, daar had ze veel meer moeite mee.
‘Ik wil denk ik wel een haarband.’
Nou, dan kopen we een haarband.
‘Maar deze ketting heeft Tess ook. Zal ik die in het roze nemen?’
Een keuze maken is lastig. Toen ik laatst bij de huisarts was, mochten de meisjes een sticker uitkiezen. Charlie wees zonder enige twijfel de dolfijn aan.
Puck zuchtte, al wippend op haar tenen. ‘Eh,… ik weet het niet zo goed.’ Ze stopte een vinger in haar mond en deed een stap opzij.
De arts knipoogde naar me, keek naar mijn dochters en zei: ‘Wat een verschil, hé?’.
Ik knikte.
Ze had geduld en nam tijd voor de besluiteloosheid.
‘Waar houd je van, Puck?’
‘Prinsessen en vlinders.’
Tja, die stonden niet op dit grote stickervel.
‘Kijk,’ zei de arts, ‘hier zie ik wel een heel mooi meisje.’ En ze wees het aan.
‘Die wil ik wel.’ Lees meer…

 
De apotheek in het dorp is zo klein dat, ook al blijf je op gepaste afstand, je alle gesprekken opvangt. Als ik binnenloop krijgt een klant net te horen dat er sinds kort ook een nieuwe afhaalbalie is.
‘Kijk hier links’, zegt de apothekersassistente. Ze wijst naar een plek op nog geen meter afstand.
‘Na drieën kunt u hier uw medicijnen ophalen. Het is bedoeld voor herhalingsrecepten… voor mensen die geen uitleg nodig hebben. Dat versnelt het proces.’
‘Oh’, zegt de vrouw. ‘En als ik wel een vraag heb?’
‘Dan kunt u in de gewone rij aansluiten’.
De klant pakt haar medicijnen aan en draait zich om. Een grote, wachtende man in een windjack lacht haar toe en zegt: ‘Hoeven ze u niet te vragen hoe het met u gaat. Dat scheelt ook tijd.’ Het aanwezige personeel kan er niet om lachen. Ik wel. En ik ben aan de beurt. Ik leg het recept op de balie. De apothekersassistente schraapt haar keel.
‘Wat is precies de bedoeling?’ De bril leunt laag op haar neus. Ze heeft een vlammend rood hoofd, valt me op.
‘Nou, het is een recept voor oordruppels voor mijn dochter. Dus ik denk dat het druppels zijn die ik in haar oor moet doen.’
Achter mij hoor ik de man hardop lachen. Lees meer…

 
Rembo & Rembo, wie kent ze niet? Of het geweldige Achterwerk in de Kast, een programma waarin kinderen zich eens goed konden afreageren. Typisch VPRO. Maar het allerleukste aan die zondagochtend was Mevrouw Ten Kate.
Snotvergeme, wat was zij verstrooid en lekker onaangepast. Goudeerlijk met een kort lontje. In haar eenzaamheid lokte ze mannen het huis in voor een potje Pim Pam Pet. Belletjetrekkende volwassenen, een dame die zwervers in huis neemt en keihard scheten laat; dat zie je als kind toch graag? Ik in ieder geval wel. Maar ja, ik was een echt VPRO-meisje. Lees meer…

 
De zon ging onder. Dat ging heel geleidelijk, gelukkig maar. Hij had de hele dag al op de toppen van zijn kunnen geschenen. Bijna iedereen kreeg daar energie van, behalve de zon zelf. Hij was blij dat de maan het op dit werelddeel even van hem overnam. Want de zon moest daar de volgende dag wel weer staan. Niet omdat’ ie dat zelf zo graag wilde. Er werd naar zijn stralen gesmacht, de mensen rekenden op hem. Af en toe speelde hij plagerig met zijn licht, gewoon omdat hij daar zin in had en zich machtig voelde. Lees meer…