Als kind had ik een hekel aan het kruis dat in de gang hing.
Ik walgde van Jezus met zijn spijkers, zijn hoofd voorover gebogen. Het opofferende voorbeeld, in je lot berusten… Waarom moest je zoiets bewonderen?
Het geloof speelde een cruciale rol in ons gezinsleven toen ik jong was.
Mijn ouders waren actief in de parochie, ik was misdienaar en zong het Onze Vader uit volle borst mee in het kerkkoortje. Maar ik vond er niks aan. Toen ik op mijn 11e in de puberteit kwam steeg mijn kerkelijk verzet tot ongekende hoogte. Ik vond het een toneelstukje, mensen gingen op hun knieën in de kerk om een paar uur later een scheve schaats te rijden of hun kind een tik te verkopen.
Op die leeftijd een grote mond hebben of naar de videoclip van een schaarsgeklede Madonna kijken, dat was pas vermaak. En gezond. Ik wilde geen belijdenis doen. Rot toch op met je zonde. Lees meer…

 
Ze had haar hand langzaam in mijn handschoen geschoven, het paste niet maar het was wel lekker warm. We liepen samen in de stad.
‘Het was mijn mooiste weekend ooit,’ zei ze opgetogen.
Ik kon me er wel iets bij voorstellen. Er was een vriendinnetje blijven slapen en gisteren had Puck haar zwemdiploma gehaald. We vierden het met z’n allen, er was een dikke slagroomtaart bij en cadeaus van de grootouders. Deze ochtend zaten we met z’n tweeën al vroeg in de bioscoop, klaar voor de nieuwe Mees Kees. Haar favoriet. Na afloop doken we de H&M in, waar Puck een accessoire mocht uitzoeken.
Ze wist feilloos wat ze voor haar zusje wilde: een ketting met een glimmende roze beer als hangertje. Ik vond het lief dat ze wat voor Charlie wilde kopen.
Wat ze zelf moest kiezen, daar had ze veel meer moeite mee.
‘Ik wil denk ik wel een haarband.’
Nou, dan kopen we een haarband.
‘Maar deze ketting heeft Tess ook. Zal ik die in het roze nemen?’
Een keuze maken is lastig. Toen ik laatst bij de huisarts was, mochten de meisjes een sticker uitkiezen. Charlie wees zonder enige twijfel de dolfijn aan.
Puck zuchtte, al wippend op haar tenen. ‘Eh,… ik weet het niet zo goed.’ Ze stopte een vinger in haar mond en deed een stap opzij.
De arts knipoogde naar me, keek naar mijn dochters en zei: ‘Wat een verschil, hé?’.
Ik knikte.
Ze had geduld en nam tijd voor de besluiteloosheid.
‘Waar houd je van, Puck?’
‘Prinsessen en vlinders.’
Tja, die stonden niet op dit grote stickervel.
‘Kijk,’ zei de arts, ‘hier zie ik wel een heel mooi meisje.’ En ze wees het aan.
‘Die wil ik wel.’ Lees meer…

 
De apotheek in het dorp is zo klein dat, ook al blijf je op gepaste afstand, je alle gesprekken opvangt. Als ik binnenloop krijgt een klant net te horen dat er sinds kort ook een nieuwe afhaalbalie is.
‘Kijk hier links’, zegt de apothekersassistente. Ze wijst naar een plek op nog geen meter afstand.
‘Na drieën kunt u hier uw medicijnen ophalen. Het is bedoeld voor herhalingsrecepten… voor mensen die geen uitleg nodig hebben. Dat versnelt het proces.’
‘Oh’, zegt de vrouw. ‘En als ik wel een vraag heb?’
‘Dan kunt u in de gewone rij aansluiten’.
De klant pakt haar medicijnen aan en draait zich om. Een grote, wachtende man in een windjack lacht haar toe en zegt: ‘Hoeven ze u niet te vragen hoe het met u gaat. Dat scheelt ook tijd.’ Het aanwezige personeel kan er niet om lachen. Ik wel. En ik ben aan de beurt. Ik leg het recept op de balie. De apothekersassistente schraapt haar keel.
‘Wat is precies de bedoeling?’ De bril leunt laag op haar neus. Ze heeft een vlammend rood hoofd, valt me op.
‘Nou, het is een recept voor oordruppels voor mijn dochter. Dus ik denk dat het druppels zijn die ik in haar oor moet doen.’
Achter mij hoor ik de man hardop lachen. Lees meer…

 
Rembo & Rembo, wie kent ze niet? Of het geweldige Achterwerk in de Kast, een programma waarin kinderen zich eens goed konden afreageren. Typisch VPRO. Maar het allerleukste aan die zondagochtend was Mevrouw Ten Kate.
Snotvergeme, wat was zij verstrooid en lekker onaangepast. Goudeerlijk met een kort lontje. In haar eenzaamheid lokte ze mannen het huis in voor een potje Pim Pam Pet. Belletjetrekkende volwassenen, een dame die zwervers in huis neemt en keihard scheten laat; dat zie je als kind toch graag? Ik in ieder geval wel. Maar ja, ik was een echt VPRO-meisje. Lees meer…