Ze is op z’n minst een halve kop kleiner dan ik. Haar heupen zijn gigantisch, ze steken in een strakke driehoek uit het silhouet. Wanneer ze omdraait zie ik waarom: zij is hoogzwanger. Dat verklaart de norse frons. We komen ontbijten, ik dacht iedereen inmiddels te kennen maar deze serveerster is me niet eerder opgevallen. Het verveelde gezicht klaart op zodra ze mijn vriend ziet. In rap Creools begroeten ze elkaar hartelijk. Ze kent hem blijkbaar goed want ze strooit met zijn bijnaam en vraagt ‘m of ‘ie zijn catchupa wil.
Dan ziet ze mij staan. Ze trekt een wenkbrauw op, daarna volgt een totale check up. Van hoofd tot teen en weer omhoog. Tergend langzaam. Het is invasief en intimiderend. Die afkeurende blik, gewoon waar ik bijsta. Ongekend.
Wanneer ze waggelend de keuken inloopt, zucht ik. Het is de zoveelste rare kennismaking hier. Lees meer…

 
Veel Kaapverdianen hebben een snor. De eerste keer dat ik er was, vijtien jaar geleden, was het een vlassig mini-exemplaar, type George Benson. Inmiddels is het fenomeen uitgegroeid tot heuse moustache.
Ik houd er niet van.
In een land waar mannen weigeren thee te drinken omdat je ‘m daarna niet meer omhoog zou krijgen en men prat gaat op alles wat Kaapverdiaans is, houd ik mijn afkeer lekker voor me. Niet zeuren over futiliteiten, vind ik ook aantrekkelijk.
Wanneer hij na een paar dagen vraagt of er iets is wat ik minder leuk vind, twijfel ik. Alles aan hem is geweldig, dat doet verliefdheid met je. Minpuntje? Ach. Ik lach. De vraag maakt me verlegen.
‘Kom op vertel, ik kan het hebben Maaike!’ Hij legt zijn hand op mijn knie. Lees meer…