“Zeg, hoe weet die vent jouw naam?” Hij kijkt me onderzoekend en serieus aan.
Als ik wegloop probeert hij me zachtjes bij mijn elleboog vast te houden, ik heb ‘m namelijk geen antwoord gegeven. Weer hoor ik: “Een cappuccino voor Maaike.” Ik onderdruk een keiharde lach en loop snel naar de hippe jongeman die mijn koffie klaar heeft gezet. Een Starbucks, ergens langs de snelweg. Na zijn eerste geslaagde McDonalds-ervaring, waar Carlos de hand van Ronald McDonald schudde en op de foto ging als hamburger, is het nu tijd voor een ander culinair hoogtepunt van onze bedorven, westerse cultuur.
Het hele Starbucks-bestelsysteem is ‘m vreemd. Toen ze bij de kassa hem in het Engels aanspraken, klaarde zijn gezicht even op. Dat veranderde snel toen de jongen in kwestie naar zijn naam vroeg. “Hoezo heb je mijn naam nodig?” Waarna Carlos zich tot mij richtte en hoofdschuddend zei: “Die Amerikanen willen overal controle over.”
Het is heerlijk om Carlos thuis te hebben. Of het bevalt? Ja. Iedereen wil weten of hij ‘t koud heeft. Maar het Nederlandse klimaat valt niet tegen. Wel valt het hem op dat alle Nederlanders met het weer bezig zijn en er continu over klagen. Lees meer…