Jazz is hemels. Het pianospel van Thelonious Monk is voor mijn voelsprieten veel te nerveus en ingewikkeld, en die softe kamerjazz in de hippe restaurants vind ik vreselijk. Doe mij maar een jazzband, zo veelkoppig mogelijk. Zolang er genoeg blazers aanwezig zijn, want sax is seks. Niks klinkt geiler dan een blaasinstrument. Wat me afgelopen weekend tijdens het Deventer JazzFestival opviel was het publiek. Waar bleven al die extravagante, mooie mensen die ik ooit bij kleinere podia en zelfs mondjesmaat op NorthSeaJazz tegenkwam? Zo’n MissEtam T-shirt, je handtas diagonaal over je lijf, een paar blokhakken eronder… De gruwel, hoe seksloos en wat een belediging. Beetje respect voor de artiest graag, we zijn hier niet op de Libelle-zomerweek! Goed, niet iedere muzikant loopt er zo strak bij als Rob van de Wouw of Benjamin Herman, maar een avondje uit in de schouwburg lijkt me de ideale gelegenheid om je als publiek eens goed te onderscheiden. Of gewoon op te doffen. Ik had flink mijn best gedaan en onder mijn LBD een paar machtig mooie hakken aangetrokken. De rest van mijn gezelschap was overigens net zo overdressed. Nou ja, overdressed. We zagen er verzorgd uit. Het probleem is de locatie. De schouwburg staat in Deventer en dat blijft… Sallands. Deze hele streek ademt nuchterheid en dat betekent nul gevoel voor decorum. Men is vooral gretig: de kaarten zijn niet duur, snel van het ene zaaltje naar de andere. ‘Kan je alles nog zien, eruit halen wat erin zit.’ Nee, ik ontdekte weinig echte liefhebbers. Ook niet bij mijn (old time) favourite: the New Cool Collective. Al twintig jaar zijn ze weergaloos, deze mannen. Tot in de laatste seconde de pan uit swingen, dat is hun kunst. Meer dan een uur was ik in extase door het geluid van trompet, saxofoon, piano, drums en gitaar. Het boeide me niet wie er wegliep, of waar mijn achterbuurman over bromde. Sallandse import of export: gelukkig hoor ik nog overal de seks in een sax. Want de echte liefhebber, dat ben ik.