1. Het doet pijn, heel veel pijn
Die gezellige kaarslichtmythes rondom een bevalling, trap er niet in! Het doet echt gruwelijk veel pijn. Sterker nog: het is vele malen erger dan je vermoedt. Oma’s, moeders en vriendinnen die ook door deze hel zijn gegaan hullen zich massaal in stilzwijgen. Geen idee waarom. Natuurlijk zijn er dames die zonder een centje pijn een kind ter wereld hebben gebracht maar vertrouw me: de kans dat jij zo’n dame bent (of hebt), is heel klein.
2. Vertrekken duurt een eeuwigheid
‘Eerst even naar de wc, is de fles mee? Hebben we de kinderwagen nodig?’ Ze willen zelf hun jas aantrekken, ruziën over wie deze keer in het midden mag zitten terwijl jij de luiers en kleding inpakt voor de peuter die niet helemaal zindelijk is. Snel raap je bij de voordeur nog je eigen spullen bij elkaar. Grote kans dat jij je portemonnee vergeet of het cadeau voor de jarige in de gang laat liggen.
Komiek Michael McIntyre weet precies hoe dat gaat.
3. Je moet afknijpen
Je kunt in hun nabijheid niet op gezonde wijze je behoefte doen. Daar is simpelweg geen tijd of ruimte voor. Ook al doe je de deur hermetisch op slot, het gespuis weet best waar jij uithangt! En die paar minuten me-time, dat pikken ze niet. Ontspannen op de wc zitten als je hoort dat de kinderen elkaar in de gang aan het afmaken zijn, lukt niet. Nee, prettig poepen doe je, tot ze wat ouder zijn, maar gewoon buitenshuis.
4. Werk het bewijs als een crimineel weg
De kleding van Barbie (waar ze nooit mee spelen), de tekeningen die al een dikke week op de eettafel liggen; je denkt het ongezien weg te kunnen gooien zodra ze naar school zijn. Mis. Dat zij hun spullen links laten liggen betekent niet dat ze niet precies weten waar alles zich bevindt. Natuurlijk laat je hun favoriete speelgoed of die ene tekening voor opa liggen, maar je kunt niet alles bewaren. Tip: ruim het zo op dat er geen enkel bewijs meer te vinden is. De meeste kinderen hebben geen idee dat er iets ontbreekt. Wees er wel op bedacht dat ze toch iets zullen missen. Zorg voor een plan-B: een, voor hen, geloofwaardige uitleg.
5. Gepast gedrag wordt een stuk moeilijker
Het duurt wel even voordat kinderen een radar voor het sociale verkeer ontwikkelen. Omdat je als volwassene niet in elke situatie goudeerlijk kunt zijn, verzin je smoesjes. Een leugentje om bestwil, daar heeft een kleuter doorgaans weinig mee.
‘Je ging toch lekker niks doen vanmiddag?’, reageerde mijn dochter verbaasd toen ik tegen een kennis zei dat ik te druk was om even bij hem langs te komen voor een kopje koffie. Eerlijkheid boven alles. En ouders, die liegen niet.
6. Je geeft ALTIJD het juiste voorbeeld
Je kind verwacht dat jij weet hoe het hoort. Je ervaart continu die lichte druk om het goed te doen. Dus vloek je niet als een onverlaat je de weg afsnijdt en kun je niet in hun bijzijn roddelen over die zeikerd op je werk aan wie je een pesthekel hebt. Zodra je op dit gebied de teugels wat laat vieren ben je de pineut. Mijn oudste heeft ooit als 2-jarige keihard GODVERDOMME geroepen. In de rij bij Ikea. Op een zaterdag. Just saying.
7. Je ouders zien je niet meer staan
Heb jij de goedkeuring en aandacht van je ouders nog nodig? Breng hun kleinkind dan voorlopig niet op de wereld. Zodra de volgende generatie zich aandient ben je namelijk lucht voor ze. Maak je hierover geen illusies: je staat meteen onderaan de roedel. Je wordt als laatste begroet (of helemaal niet) en er is weinig tot geen interesse in je werk of privé-leven.
8. Ziek zijn is a no go
Ziek zijn is irritant en het kan de beste overkomen. In alle rust in je bed de boel uitzweten, dat lukt niet als je kinderen hebt. Het zogen en zorgen gaat fulltime door. Al kotsend boven de plee hangen met een jankende dreumes aan je been, dat is hier heel gewoon. Of zo’n puber die het vervelend vindt dat ‘ie bij thuiskomst zelf even patat moet halen. Ja, je zet je er maar overheen. Uitzieken is alleen bestemd voor kinderen en mietjes.
9. Een verjaardag is TOTALE CHAOS
Kinderpartijtjes zijn het probleem niet. Voor wie geen troep in huis wil zijn er goede alternatieven (in alle prijsklassen). Het gaat mij om die laat-ze-allemaal-maar-langskomen-verjaardagen. Vrienden, familie, buren: iedereen neemt natuurlijk ook zijn offspring mee. De woonkamer is ineens een rampgebied: cadeaupapier, wijn en nootjes over de vloer, kapot speelgoed en kruipende baby’s onder de tafel. De zuipende ouders die allang blij zijn dat het geteisem gezamenlijk naar boven (=uit het zicht) verdwijnt. De enige kinderen die wel netjes opruimen zijn van mijn vrienden die altijd als eerste vertrekken. Toeval?
10. Last but not least: you will be taken for granted
Je krijgt geen medaille of erelintje, niemand is je dankbaar. Dat lijkt hard: je begeleidt de kinderen, geeft ze grenzen aan, slaapt nauwelijks en als het goed is overstelp je ze met onvoorwaardelijke liefde, oprechte interesse en aandacht. En dan laat ik alle zorgen die je de rest van hun leven over ze zult maken nog even achterwege.
En zij? Zij nemen je voor lief. En terecht. Jij wilde ze toch?
