Ik ging een week op (werk)vakantie. Naar mijn geliefde Cabo Verde, een godverlaten plek ten westen van Senegal. Ruim tien jaar geleden beleefde ik er de tijd van mijn leven. Voor intimi was de reis geen rare beslissing. Voor anderen wel.
‘Kun je wel een week zonder je kinderen?’
‘Durf je dat, helemaal alleen?’
‘Je gaat zeker voor de negers?’
‘Pas je wel op als vrouw alleen in Afrika?’
Ze hebben geen idee dat ze hun eigen vooroordelen, angsten en beperkingen op mij projecteren. Ook ik heb angsten, maar alleen zijn is er niet een van.
Sterker nog, ik kan uitstekend met mezelf door een deur. Daar heb ik geen gezelschap bij nodig. Het vooruitzicht van het Kaapverdische Afrika (de gortdroge wind, loodrechte zon, 24-7 muziek) maakte me weken van tevoren al blij. Mijn muziek op de Ipod, boeken lezen die al maanden op het nachtkastje liggen. Strandwandelingen in eigen tempo maken, uit bed stappen wanneer ik het wil. Niet aan hoeven te passen. Heerlijk.
Dat was het ook. Lees meer…
