Het is dat Lies, de instructrice, het duidelijk had aangegeven anders was ik onderweg al afgehaakt. Het gebouw ligt op een oud industrieterrein, verscholen achter wilde struiken. Het lijkt meer op een barak dan een lesruimte. Eenmaal binnen leidt de penetrante patchouli-lucht me naar het juiste lokaal. Als er maar geen wierook is, denk ik wanneer ik bij de garderobe sta. Lees meer…

Ik heb een kleine week op Tinder gezeten. Gewoon omdat ik, naast alleenstaande moeder en journalist, ook een vrouw van vlees en bloed ben. Ik betrad de online-arena behoorlijk sceptisch. Nu ben ik niet het one night stand-type, iemand alleen op aantrekkingskracht benaderen, daar heb ik slechte ervaringen mee. Lees meer…

Op een dag ben je 44. Achter je ligt een diep spoor aan liefdesgeluk en dito ellende. Het meeste is opgeruimd, al heeft de ergste pijn een taaie korst achtergelaten.
 
En dan ontmoet je iemand. Het is geen liefde op het eerste gezicht maar rustig, veilig en vertrouwd. Je lacht de hele dag en hebt belachelijk veel gemeen. Alles gaat bij beiden op gevoel. Vol overgave. Het is heerlijk om dat te mogen delen. Er komt wel wat oude pijn omhoog maar die houd je voor jezelf. Dat handel je alleen af en je legt het hem uit. Want je draait al langer mee in de liefdescarrousel. Lees meer…

Sinds Charlie een penseel kan vasthouden schildert ze alsof haar leven ervan afhangt. De streken vliegen in een moordend tempo over het papier waarop het ene na het andere surrealistische landschap ontstaat. In groep 1 was de meester vol lof over de storm aan creativiteit die door het klaslokaal ging. Het jaar daarna veranderde het enthousiasme van mijn dochter. “Ik snap één ding niet, mama. Ik heb maar een voldoende voor tekenen”, zei ze sip toen ze in groep 2 met het rapport thuiskwam.
 
De dagen erna zag ik de weerslag van het oordeel. Voor het eerst sinds de kinderen naar school gaan, besloot ik verhaal te gaan halen. Ik meende al te weten wat er loos was: deze nieuwe juf, die overigens heilig is voor Charlie, is niet creatief. Een aanname, maar toch. Lees meer…

“Zeg, hoeveel pk heeft deze eigenlijk?”, zei ik sarcastisch. Hij trok z’n schouders op. “Ik heb geen flauw idee. Maar wat maakt jou dat uit?” Ik had toen kunnen weten dat deze romance gedoemd was te mislukken. Maar ja, liefde maakt blind. Daardoor interpreteer je een duister voorgevoel als vlinders in de buik terwijl het intuïtie was dat keihard wegwezen schreeuwde. David reed in de lelijkste wagen ooit, een Mazda met de bijnaam Big Little Fellow. Het afzichtelijke ding leek precies op een bolhoed. Als we ergens heen reden, stak David al een Lucky Strike op voordat we de straat uit waren. Het raam zette hij op een gierige kier: “Speciaal voor jou schat, dan heb je wat frisse lucht.” Het grappige aan David was zijn lichaam, dat was compleet uit verhouding. Het viel vooral op als je bij hem in de auto zat. Lees meer…