Hoe ik het ook probeer, het lukt niet. Ik wil het eren en laten zoals het was: warm, zacht en fijn. Maar in de nasleep van de break-up is er zoveel ruis op de lijn dat alle herinneringen een andere kleur krijgen.
Net nu ik na het voelen van gemis en verdriet een beetje aan het bijkomen ben, verstikt zijn negatieve deken me. Ooit was het liefde en dat blijft. Althans bij mij. Al laat je elkaar los, want ook dat is liefde, een stuk houdt stand. Ik kan niet anders en koester het.
Helaas is dat deze keer ontzettend moeilijk. Dankzij social media kun je bijna niet meer aan elkaar ontkomen. Ondanks een blokkeer-knop geeft een flinterdunne link al een kijkje in het leven van de ander. Eerst kwamen verwijten, daarna overweldigende boosheid. De aantijgingen kwetsen me diep, juist omdat hij nog aan mijn hart gaat. Haat is rauw. Lees meer…

 
‘Kijk, die heeft het badpak helemaal vast in haar billen zitten,’ zei mijn jongste verbaasd toen we voor het eerst samen langs de hoeren liepen. Ze keek haar ogen uit. Wellicht was Charlie wat jong voor die zedeloosheid, al heb ik niet de indruk dat het haar beschadigd heeft. Ik loop dagelijks door de rode buurt (nou ja buurt: slechts vijf van de twintig afgebladderde ramen hebben nog rode lampen). Lees meer…

 
Het is uit.

Wat er fout ging? Veel kleine dingen. Dingen die blijven wringen. Laat ik het zo stellen: als hij moet raden welke kleur m’n ogen zijn en het antwoord kastanje is, als hij zegt dat ik te aardig ben voor mijn ex, als hij tegen me schreeuwt waar de meisjes bij zijn en als, zeker na een paar borrels, de jaloezie buitenproportioneel is, dan voel je dat het niet klopt. Als je met zware klus-verwondingen thuiszit, hem daarvan foto’s appt en hij doodleuk een blije selfie vanuit een voetbalstadion terugstuurt, weet je dat compassie, nu en in de toekomst, ontbreekt. Lees meer…

,,Wat een nacht.” Mijn stem klinkt rauw, oud en krakerig. Zo laat naar bed gaan, ik kan er niet meer tegen. Hij lacht en ligt vlak naast me. Op de een of ander manier vlecht hij me altijd in zijn draai mee s’ nachts zodat ik aan het laatste reepje zijkant van het bed wakker word. Na een maand chronisch slaaptekort heb ik daar nu wat moeite mee. Ik rol hem daarom met twee armen, voorzichtig doch stevig, terug op zijn rug. Van me af. Even wat ruimte. “What?” vraagt hij terwijl hij zijn arm weifelend omhoog houdt. ‘”You don’t like to see my face today?”
Carlos is er. Daar kan niemand omheen. Hij is veel en overal aanwezig. Zijn stem zwaar, zijn lach schaterend. Alles aan hem is intens. De godganse dag muziek in huis. Als we met z’n vieren spelletjes spelen is de melancholische mondharmonica ons achtergrondgeluid. Iets wat eigenlijk alleen de kat op waarde schat. ,,Houd eens op, dat is echt heel irritant,” blaft Puck. Voor de meiden is het samenwonen ook wennen. Ze maken Carlos de komende tijd intensiever mee dan hun eigen vader. Lees meer…

 
De vriendenclub is sinds mijn scheiding drastisch gehalveerd. Niet dat het er veel waren want de natuurlijke eliminatie is rond mijn dertigste al in gang gezet. Ik kreeg kinderen, veranderde én verhuisde. Een avondje uit eten met een vriendin was toen al quality time vergeleken met verjaardagen van vage kennissen. Een vechtscheiding waarbij je partij ‘moet kiezen’ heb ik ook niet gehad. De zuivering, daar ben ik zelf verantwoordelijk voor.
Langzaam groeide namelijk het besef dat ik veel vrienden had die er alleen voor me waren wanneer het slecht ging. Sommigen zag ik juist in betere tijden. Het zijn de lieverds die je alles gunnen aan wie ik op een gegeven moment behoefte kreeg. Uitgerekend zij die me tijdens de crisis op de been hielpen en peptalk na peptalk gaven bleven massaal weg toen het me ineens voor de wind leek te gaan. Af en toe spreek ik zo’n vriend nog, dan vertelt hij meteen hoe druk hij met z’n bejaarde vader of ernstige zieke buurvrouw is. Daar is niets vervelends over te zeggen maar ik weet dat het voor hem typische ‘zorgprojecten’ zijn. Hij heeft een goed hart. Toen hij opbiechtte dat vrienden hem alleen opzoeken als het slecht met hen gaat, probeerde ik uit te leggen waarom. Want dat is vriendschap: eerlijk zijn..
Ik zei:‘Je kunt goed omgaan met ellende. Daar zit meer je kracht dan dat je blij kunt zijn wanneer zo iemand weer gelukkig is.’ Lees meer…

 
Het leukste aan Pien, het dochtertje van een vriendin, is dat ze mijn kind niet is. Ik heb twee meiden die allebei de leeftijd hebben waarop ze beseffen dat je moeder verre van perfect is. Pien is drie en behoorlijk bijdehand. Ze vindt haar mama geweldig en mij het einde. Ze roept blij ‘Tante Maaike!’ wanneer ze me ziet en spreidt dan haar mollige armpjes wijd open. Lees meer…

 
Ook al voel ik me sinds twintig jaar thuis op het stoffige, arme tropische eiland waar z’n roots liggen, toch is Carlos niet het type man waarvan ik ooit had gedacht dat het bij me paste. Ik houd namelijk van vlammende betogen, hard werken, sarcastische grappen maken en uitdagingen aangaan. Een partner moet me mentaal een beetje stimuleren, beschaafd zijn en een open wereldbeeld hebben. Een hele lijst, ik weet het.
Carlos lijkt in niks op het plaatje dat ik in mijn hoofd naast me getekend heb. Nou ja een beetje want hij is heel slim, gevoelig en zijn huid is bruin. Maar hij neemt werkelijk alles serieus, sarcasme vindt hij onaantrekkelijk en hij maakt liever niet teveel woorden ergens aan vuil. Lees meer…

Als kleuter had Puck veel ontzag voor de politie. Dat heeft ze niet van mij, zij is au fond correct: een regel is een regel. Wanneer ze vermoedde dat ik iets met de auto deed dat niet mocht veerde ze op uit haar autostoel. ‘Mag dat wel?’ vroeg ze dan met lichte paniek in haar ogen. Zodra ze zeker wist dat ik mijn boekje te buiten ging stak ze haar kleine, vermanende vingertje op.
Op een dag besloot ik het de kop in te drukken.
‘Luister, mama heeft een ontheffing.’
Die gold natuurlijk voor alle kleine overtredingen. Van door oranjerood rijden, laden/lossen in de binnenstad tot rechts inhalen. Lees meer…

 
‘Je moet beter op jezelf letten’. Hij klapt de map demonstratief dicht. ‘Je hartslag is te hoog. Dus stop met roken en beweeg meer. Niet hardlopen of boksen in de sportschool. Lang en duurzaam: alles in een laag tempo.’
Lekker dan, denk ik. Hij ziet mijn verongelijkte gezicht. ‘Komt het wel bij je binnen?
Ik schraap mijn keel.
Mijn hartslag is te hoog. Stress. Ik doe het mezelf allemaal aan. Ik wil dat mijn kinderen op tijd in bed liggen, elke dag schoon ondergoed hebben en niet drie keer per week patat eten. Ik zzp me een slag in de rondte en ben al een hele tijd op zoek naar een fulltime baan. Of parttime. Whatever, als het maar inspireert en zekerheid oplevert. Op je 41e solliciteren is geen pretje. Telkens positief blijven, het lukt me. Maar het kost veel energie.
‘Loop bijvoorbeeld elke avond een half uurtje’, is zijn suggestie. Lees meer…

 
‘Sorry.’ Hij zegt het oprecht verontschuldigend, hij lijkt aardig. Maar de man heeft een vieze geur om zich heen hangen, een penetrante combinatie van oud zweet en goedkoop nylon, de walm hangt van vries- tot aan de broodafdeling. Hij botste tegen me aan. Ik onderdruk een kuch, forceer een glimlach en loop door. Focus op mijn lijstje, focus. Godsamme. Hij heeft me aangeraakt. Ik was er niet op bedacht.
Korte, fysieke contactmomenten met een wildvreemde: ik vind het vreselijk. Zoals de laatste keer in het vliegtuig toen er een 1.95 meter lange, forse man naast me zat. Die moet zijn knieën natuurlijk ook ergens kwijt, maar ik wil die harige, blote benen niet voelen. Focus, op de stewardess, op je laptop. Focus. Lees meer…