Op een dag ben je 44. Achter je ligt een diep spoor aan liefdesgeluk en dito ellende. Het meeste is opgeruimd, al heeft de ergste pijn een taaie korst achtergelaten.
 
En dan ontmoet je iemand. Het is geen liefde op het eerste gezicht maar rustig, veilig en vertrouwd. Je lacht de hele dag en hebt belachelijk veel gemeen. Alles gaat bij beiden op gevoel. Vol overgave. Het is heerlijk om dat te mogen delen. Er komt wel wat oude pijn omhoog maar die houd je voor jezelf. Dat handel je alleen af en je legt het hem uit. Want je draait al langer mee in de liefdescarrousel.

Je weet inmiddels welke emotie van jou en welke van de ander is.
 
Totaal onaangekondigd, als de verliefdheid zacht ontluikt, is de boel 180 graden gedraaid. Alles gaat op slot, het lijkt of hij geen kant op kan. Je gunt hem een moment, wellicht is het angst? “Ik ben er weer”, zei hij een dag later, maar hij had de deur strak op een kier gezet en er scheen bitter weinig licht door z’n opening.
Ik kan het niet. Ik wil niet oplappen, noch lijden voor dingen die een ander veroorzaakt heeft. Poets je troep weg, ik ben niet op je pad zodat jij de pijn van een ander op mij kunt uitbloeden. Boosheid.

 
Zelden kwam de eerste waarschuwing zo snel, of zie ik het signaal gewoon eerder? “Geef hem tijd”, zei een vriendin die me graag een goede man gunt. “Voor wat? Zodat ‘ie tevoorschijn kan komen als het beter gaat en opnieuw verdwijnt bij een wolk voor de zon? Wat heeft een relatie voor nut als je nu al onzichtbaar wenst te zijn?”
Wel een lachertje: Maaike die een gescheiden man date die juist dan besluit dat hij z’n single leven eigenlijk niet wil missen. Ik heb nul intentie samen te smelten. Wel heb ik een lage tolerantiegrens voor smoesjes en bullshit ontwikkeld. Kan ik op je rekenen? Nee? Jammer.
 

Onder de frustratie ligt veel verdriet al voel ik het nog niet. Het is pittig als je besloten hebt in de liefde voor het hoogste goed te gaan. Geen idee wie dat is, het type of beeld dat ik daaraan plakte heb ik allang losgelaten. Het kan maanden of nog jaren duren. Maar het zal iemand zijn die stabiliteit en balans heeft, die volwassen met emoties (en mij) omgaat.  

Juist in het prille begin wint de liefde aan kracht en moet het vrij stromen. Of is dat een naïeve, romantische gedachte? Schrale troost voor nu is, dat ik ondanks alle littekens, een hart heb dat nog durft te openen.