Hoe ik het ook probeer, het lukt niet. Ik wil het eren en laten zoals het was: warm, zacht en fijn. Maar in de nasleep van de break-up is er zoveel ruis op de lijn dat alle herinneringen een andere kleur krijgen.
Net nu ik na het voelen van gemis en verdriet een beetje aan het bijkomen ben, verstikt zijn negatieve deken me. Ooit was het liefde en dat blijft. Althans bij mij. Al laat je elkaar los, want ook dat is liefde, een stuk houdt stand. Ik kan niet anders en koester het.
Helaas is dat deze keer ontzettend moeilijk. Dankzij social media kun je bijna niet meer aan elkaar ontkomen. Ondanks een blokkeer-knop geeft een flinterdunne link al een kijkje in het leven van de ander. Eerst kwamen verwijten, daarna overweldigende boosheid. De aantijgingen kwetsen me diep, juist omdat hij nog aan mijn hart gaat. Haat is rauw. Lees meer…

 
‘Kijk, die heeft het badpak helemaal vast in haar billen zitten,’ zei mijn jongste verbaasd toen we voor het eerst samen langs de hoeren liepen. Ze keek haar ogen uit. Wellicht was Charlie wat jong voor die zedeloosheid, al heb ik niet de indruk dat het haar beschadigd heeft. Ik loop dagelijks door de rode buurt (nou ja buurt: slechts vijf van de twintig afgebladderde ramen hebben nog rode lampen). Lees meer…