Het filmpje is dertig jaar oud. Ineens zie ik mezelf voorbij komen. Gouden, dikke lokken in een haarband. Dat gezichtje. Het kan onmogelijk die van mij zijn. Het is zacht en mooi. Lief en zoet. Ik ga dichter bij de tv staan. Ja, verdomd ik ben het. Ik kan mezelf nu recht aankijken. Dat is gek: zij is allesbehalve lelijk of stom. Eerder een poëziealbum-meisje.
Zo voelde ik me toen geenszins. Ik was lelijk. Een kind dat nooit een compliment kreeg. Mijn ouders hadden daar zelf overigens weinig ervaring mee. Zij deden wat in hun macht lag. Het is moeilijk: een ander iets geven waar je zelf naar smacht. Maar dat besef had ik als jong meisje niet. Lees meer…

Samen met mijn oudste loop ik door het centrum. Het is druk. De zon staat laag, mijn zonnebril helpt me de winkelende massa te ontwijken. We moeten even inhouden voor de stroom, daarna steken we over. Ik voel: er kijkt iemand naar me. Ik zie hem, hij staat aan de andere kant van de glazen deur. Het is een statige verschijning. Gesoigneerd. Het zachte gezicht onder de elegante hoed. In luttele seconden passeren we elkaar. Lees meer…

 
Na twee weken klussen en sjouwen heb ik de hele dag tijd voor mijn jongste dochter. We gaan samen de stad in om iets leuks te kopen. Charlie kiest een nachtlamp voor de nieuwe slaapkamer: een softijsje. Roze, natuurlijk. Ze haalt het buiten meteen uit de verpakking en likt er aan. Even checken of het misschien echt is.
Als we in een lunchtentje samen op de bank zitten zegt ze: ‘Mama… ik vind je lief’. Ze duikt met haar kin in mijn boezem. We eten onze tosti als haring: de warme hamlapjes laten we langzaam in de keel glijden. Lees meer…