Eva en ik telden anderhalve man en een paardenkop. We waren duidelijk te vroeg. Ik had geen zin om te wachten tot dit oudejaarsfeest op gang zou komen.

“Zullen we de kroeg induiken?”

“Even dan,” opperde Eva die ook niet graag haar tijd verdeed.

De kroeg aan de overkant bleek een typisch buurtcafé met louter mannelijke stamgasten. Wij nestelden ons aan de bar, bestelden stoïcijns een drankje. Eva vond het ongepast dat we zo snel weg waren gegaan, bekende ze.

“Ga dan terug”, zei ik. “Ik vermaak me wel.”

“Maar het is bijna middernacht…”

“Kom me maar halen zodra het gezellig is”. Zij wist wel wanneer het zover was.

“Weet je het zeker?”

Ik knikte, het feest had mijn aanwezigheid niet nodig. Zij vertrok.

Ik raakte in gesprek met een ‘copywriter’, zijn beroep was alles. Hij was zijn verdriet aan het verdrinken vertelde hij en staarde me glazig aan. Hij peilde me, maar ik had geen zin in zijn beerput.

De oude man in de hoek, ik had hem allang zien zitten, stapte nu op me af. Gelukkig. Hij had een rustgevend karma. Ik wilde onmiddellijk dichter bij hem zijn.

“Maaike, jij blijft over?”

Prettig als een vreemde je meteen bij je naam noemt.

“Ja.”

“Ik heb je, vanaf het moment dat je hier binnenkwam, bekeken. Die andere, is dat een vriendin? Zij is een hele rare, met dat geaffecteerde toontje van d’r.”

Goed, hij had in ieder geval mijn aandacht. Lees meer…