De waterstraal haal ik van de massagestand af. Er drukt al genoeg in mijn nek. Op de een of andere manier kom ik de douche niet uit. Waar het me doorgaans zo verkwikt, lijkt het alsof mijn lijf vandaag extra zwaar is. Toch stap ik uit. Zodra ik mijn spiegelbeeld zie geef ik alle frisheid op: ik glijd in mijn zure huispak. Schone huid in een oud vest. Zo moet het maar even.
Het heeft geen zin om te doen alsof het een gewone werkdag is.
Het is donderdag 26 januari.
De verjaardag van mijn dochter. Precies acht jaar geleden werd ze geboren. Dat ze kwam was een hoogtepunt in mijn leven. De bevalling was dat niet.  Lees meer…

‘Ach, het zal de leeftijd wel zijn,’ zegt ze. We staan op het schoolplein. Haar zoontje lacht samen met mijn jongste om een of andere poepgrap. Het gaat nergens over: er is iets blijven plakken in de wc.
Ik lach, knik maar zeg niks. Daar heb ik geen zin in. Hoezo leeftijd, denk ik. Charlie’s fascinatie voor feces is blijvend en heeft z’n oorsprong in mijn baarmoeder. Dat ze poepend ter wereld kwam vindt ze het einde. Hoe de arts haar trots, meteen na de geboorte, in de lucht hield en ‘wat een prachtige, groene dochter heeft u!’ riep, geldt als het beste verhaal ooit. Ze vertelt het aan iedereen die het maar horen wil. Zo zijn er talloos veel voorbeelden. Toen Charlie als tweejarige samen met haar zus in bad speelde wees Puck naar het drijvende speelgoed en vroeg: ‘Mama… WAT IS DAT?’
‘O… dat is poep,’ zei Charlie trots. Lees meer…

 
Hij staat fier rechtop, zijn achterhoofd wat leunend op z’n nek. Benen op heupwijdte.
Met enorme passen ren ik z’n kant op, ik duw mijn koffers vooruit. Zijn armen heeft hij al wijd open.
‘SCHATJE,’ schreeuwt hij breed lachend. Hij zegt het lief, met z’n lage stem.
Alle twijfels, muizenissen, praktische bezwaren, moeite, visa-pijn en ongeduld die me de afgelopen weken zo tergden: het is weg.
Nog voor onze eerste aanraking zuigen mijn zintuigen zich vol.
De week is een groot feest. Niet dat het altijd alleen maar leuk is. Maar zelfs ruzie is op een rare manier prettig. Carlos is de enige man die ik ken die ervoor uitkomt dat het goed is om samen te strijden. ‘Geen enkele onenigheid hebben, zeggen dat je iets ok vindt terwijl dat niet zo is… dat is geen liefde. Dat is de lieve vrede bewaren. Zoiets is slecht voor je gezondheid.’ Lees meer…