De zon ging onder. Dat ging heel geleidelijk, gelukkig maar. Hij had de hele dag al op de toppen van zijn kunnen geschenen. Bijna iedereen kreeg daar energie van, behalve de zon zelf. Hij was blij dat de maan het op dit werelddeel even van hem overnam. Want de zon moest daar de volgende dag wel weer staan. Niet omdat’ ie dat zelf zo graag wilde. Er werd naar zijn stralen gesmacht, de mensen rekenden op hem. Af en toe speelde hij plagerig met zijn licht, gewoon omdat hij daar zin in had en zich machtig voelde. Lees meer…

 
Lieve oma Lis
 
Monique en ik waren als buurmeisjes jarenlang onafscheidelijk. En hoewel je het misschien niet achter me had gezocht, ik was jaloers op haar.
Want zij had jou. Een oma maar zo durfde ik je niet te noemen, want hoe oud was je toen, 55? Mijn beide oma’s waren de tachtig al ruim gepasseerd. Ik logeerde regelmatig in Den Haag en ging voor het eerst samen met jou in de tram, naar de zee bij Scheveningen. Je was energiek en genoot van alle drukte en gezelligheid. Vragen stelde je niet uit aardigheid of om de stilte te doorbreken. Ik voelde je oprechte interesse. Altijd beschaafd in je voorkomen en je articuleerde prachtig, met die typisch Nederlands-Indische dictie. Maar verreweg het mooiste aan jou vond ik je zachte, milde glimlach. Ja, ik was een beetje verliefd op je, zoals alleen een klein kind dat kan zijn.
Ons gezin emigreerde naar Italië en de buurmeisjes groeiden abrupt uit elkaar. We probeerden het op te pakken toen ik na drie jaar terug naar Nederland kwam, maar het werd nooit meer hetzelfde. Ik zag jou pas later terug, op een verjaardag: ik herinner het me als de dag van gisteren.
Monique deed de voordeur open en ik hoorde een langzaam, opzwepend gejoel vanuit de huiskamer.
‘Maaike…Maaike… MAAIKE…. MAAIKE!!’
Opa Gerald en jij waren iedereen in de woonkamer aan het opjutten.
Je stond op en pakte mijn hoofdje beet.
‘Wat fijn je weer te zien, lieverd!’, zei je zacht.
Ik heb me nog nooit zo welkom gevoeld. Lees meer…

 
Als ik in de supermarkt niet bij de bovenste plank kom, vraag ik aan de leukste man die ik zie of hij mij kan helpen. Desnoods klim ik zelf in het schap, want ik ben heel lenig. Klein zijn is fijn, ik kan me prima redden. Mijn geringe lengte is nooit een issue geweest.
Tot die ene avond.
Ik heb gitzwart, dik haar dat over mijn schouders valt. Naast een voluptueuze boezem heb ik eindeloos lange, slanke benen. Ik ben op z’n minst 1 meter 80 en ga op pad met mijn mannelijke collega. Tussen ons hangt een fijne, beheersbare spanning. Hij is verliefd op me en zoekt mijn blik. Dat neem ik hem niet kwalijk: mijn grote, donkerbruine ogen hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mijn omgeving.
(O ja, voordat je een verkeerd beeld krijgt, ik ben mooi en niet ordinair. Eerder van een zeldzame klasse, zoiets voel je.)
We slenteren hand in hand over de boulevard, zijn lichaamsgeur ruik ik met vlagen door de zwoele zeebries heen. Hij draait zich om, ik kan hem recht in zijn ogen aankijken. Ik zit op zijn niveau. Hij opent zijn mond en ik hoor een heel scherp geluid. Het is een rare, slakende gil.
De spelende buurkinderen ontwaken me abrupt uit mijn droom.
Godsamme. Lees meer…

 
‘Weet je zeker dat het hier is?’ We aarzelen als we het gebouw binnenlopen. Het is alsof we naar een ballroomwedstrijd gaan. Zo’n grote dansvloer heb ik nog nooit gezien. Het is niet de hippe Italiaanse discotheek die we verwachten. Ons clubje van vier is klein vergeleken met de afvaardiging Italiaanse jongens die aan de overkant staat. Zoals dat in Italië gaat: een avond uit doe je met een man of twintig. Vaak is het familie. De samenstelling intrigeert me. In mijn gedachten dwaal ik af, bouw ik wankele constructies.
Na een tijdje voel ik ogen in mijn rug. Ik draai me om: het is geen typische Italiaan, meer de Zuid-Duitse variant. Hij is slank en heeft een mooie slag in z’n blonde haar. We hebben kort oogcontact want de mannen eisen zijn aandacht. Ook goed, wuif ik weg. Bovendien is hij niet mijn type: rustig, nonchalant.
Na twee cocktails is het eindelijk gezellig. Martine is de fase van zachtjes praten voorbij en schreeuwt ons van alles toe waarbij ze haar handen theatraal in de lucht gooit. Ze kijkt wazig. Zo, die gaat snel, als ze dit tempo aanhoudt kunnen we haar over een half uur opvegen. Ik haal een glas water voor haar en een single malt voor mezelf.
Als ik terugloop zie ik hem in een hoek staan, met zijn rug tegen een paal aangeleund.
Nonchalant.
Hij kijkt naar mijn whisky en maakt een proostend gebaar met zijn glas. Wat is hij zelfverzekerd. Ik lach. Zijn oogopslag snijdt door mijn lijf.
Een beetje kortsluiting, niks bijzonders. Lees meer…