Negen van de tien cultuurclashes tussen mij en de Kaapverdiaan zijn absurd. Zo vindt hij dat ik te veel vraag. Dat ik veel te veel weten wil.
Wanneer hij met z’n familie op pad is geweest of een borrel met z’n ooms drinkt vindt ‘ie het raar dat ik achteraf vraag of het leuk was, waar ze het over gehad hebben. ‘Gewoon, waar mannen het samen over hebben,’ zegt hij dan lichtelijk geïrriteerd.
Mag je zelf invullen of het vissen, voetbal, tieten of bier is.
‘Hoezo wil je dat allemaal weten?’ Hij ziet het als een vorm van controle. Althans het voelt voor hem als een ondervraging. Eerst dacht ik dat het een persoonsgebonden dingetje was, maar toen hij laatst vertelde dat zijn broer niet meer bij dat leuke tentje werkte en ik vroeg waarom, kwam ik op hetzelfde dode spoor uit.
‘Hoezo Maaike? Dat weet ik toch niet. Waarom wil je dat weten?’
Ik vertelde dat als mijn broer zoiets meemaakte ik er zeker naar zou vragen.
‘Nou wij doen dat niet, als hij er iets over wil zeggen dan komt hij daar zelf wel mee.’ Einde gesprek, of zoals hij het ziet: einde van het vragenuurtje.
In mijn ogen zijn het doodnormale vragen. Het lijkt marginaal maar het is een probleem. Ik ben nieuwsgierig én enthousiast. Ik geniet ervan als mijn geliefde het naar zijn zin heeft en hoe fijn is het als hij er dan in geuren en kleuren over kan vertellen?
Het lullige is: het werkt twee kanten op. Hij hoeft op zijn beurt echt niet te weten hoe het op mijn werk gaat en een update van mijn vriendinnensoap boeit hem niet. Ik zie het als desinteresse, deze mensen zijn belangrijk!
Hij is ervan overtuigd dat je een goede partner bent door weinig te vragen want ‘je vertrouwt elkaar’ en ‘ik praat het liefst over ons, niet over anderen.’ Lees meer…

 
Ze start met het toneelstukje voordat ze ons begroet. De stem wat schor, allesbehalve geil. Alsof de stembanden graag het keeltje uit willen. Deze vrouw is niet op haar gemak omdat alle ogen op het terras op haar gericht zijn. Haar afweer is arrogantie.
We genieten met z’n zessen, een symbiose van een paar vrienden en familie, van de eerste zonnestralen in februari. Zij haalt ons uit balans. De manier waarop ze een stoel bij een ander tafeltje pikt, hoe ze er vervolgens op gaat zitten (met billen naar voren geschoven, kaarsrechte rug). Haar blik is leeg en neerbuigend. De foundation twee tinten te wit, de make-up laat sowieso te wensen over: ze heeft een dikke rand bruine lippenstift op haar zuinige lippen. Lees meer…