Ze werd veertig. Aangezien bescheidenheid haar vreemd is vierde ze dat met meer dan vijftig vrienden en familieleden tijdens een feestweekend in de Ardennen. De dagindeling was niet mis: in een jeep off road, lunchen, boogschieten en na het messenwerpen afdalen naar de kelder van het kasteeltje voor een borrel.

De jarige houdt wel van een wedstrijd: ‘Ik wil een beker uit kunnen reiken’.

Die werd in ontvangst genomen door Rutger, hij was het die als enige perfect in de roos had geschoten. Bij het diner schoof ik aan naast een oude kennis die me meteen vroeg: ‘Hoe vaak zie jij haar eigenlijk nog?’ Net zo weinig als hij, bleek. Na twee wijn kwam het gezelschap eindelijk los. Het lied dat de vriendinnen hadden geschreven was vermakelijk. De seksuele uitspattingen en kleine tekortkomingen kwamen allemaal aan het licht, tot grote verbazing van een paar aanwezigen. Duidelijk geen echte kenners. Een vriend van de familie wreef er nog even in dat de jarige als kind ‘echt een tenger postuur had’. Zij lachte het hardst om alle grappen.

‘Zo zijn al mijn vrienden, ik zeik ze zelf ook altijd af.’

Haar huidige partner bleek, na twee jaar overspeligheid, nog niet officieel gescheiden van zijn vrouw, iets wat volgens een insider slechts een kwestie van tijd is. Na het dessert volgde het verplichte ABC-tje. Toen de K van Keuze, die nu eens gemaakt moet worden, aan de beurt was hief iedereen het glas en ging er een golf van opwinding door de eetzaal: Bravo!

‘Ja, het wordt tijd,’ mompelde mijn tafelgenoot.

Als ik het me goed herinner kwamen vrij snel daarna de Pointer Sisters en André Hazes langs want de sterke drank plakte toen al aan mijn zolen. Bij Pump up the jam voelde ik me weer even 16 jaar oud. Ik draaide mijn gebruikelijke, lage rondjes op de dansvloer, totdat ik, door de gigantische rookwolk heen, onze chauffeur bij de voordeur zag staan. Hij zou ons gezelschap in etappes naar het hotel brengen.

‘Wat een topavond!’

Tijdens onze Belgische nachtrit bedacht ik me dat ik mijn vriendin de volgende ochtend bij het ontbijt eens wat onvoorwaardelijke liefde ging geven. Helaas heeft ze dat nog tegoed, we hebben het ontbijt moeten overslaan. Ik lag toen, samen met mijn gigantische kater, achterin de auto richting huis.

Mijn sportschool is onderdeel van de Achmea Health-sekte. Samen trainen is leuker is het credo met programma’s als Afvallen en afblijven en Fit & Vitaal. De zeven Achmea-peilers zijn beloftes. Eén daarvan is een plek waar je altijd welkom bent. Wat moet ik mij daar bij voorstellen? Een Cheers-sportcafé voor dikke mensen? Misschien wordt het eens tijd de types te benoemen die ik op zulke beloftes zie afkomen.
 

De oudjes

Of ze nu voor een fysiotherapiesessie of lesje Body Vive komen, ze hebben alle tijd en dat zul jij weten ook. Deze mensen kennen geen enkele gêne. Ze zijn zo oud dat ze de schaamte voorbij zijn. Zelden zoveel naakte, oude lijven bij elkaar gezien als op maandagmorgen in de Achmea-dameskleedkamer. Omdat ze koste wat kost een gesprek met je aanknopen is het voor de besjes net zo makkelijk om daar vlak na het douchen al mee te beginnen.

Tip: ontwijk ieder oogcontact en GA NIET ZITTEN op een van de bankjes in de kleedkamer.

De kamper

Hij woont misschien niet op een woonwagenkamp maar is wel volks. Het zijn de mannen en vrouwen die hun sieraden blijven dragen tijdens het sporten en een lunge een lunch noemen. Ze zijn geneigd commentaar te geven op jouw fitnessoefeningen terwijl ze zelf geen flauw benul hebben, laat staan dat ze de juiste termen kennen. De kamper duikt het liefst na een sportsessie de sauna in (dat is inbegrepen). En hij is de enige die foutparkeert als het parkeerterrein vol is.

Tip: spreek hem over dat laatste NOOIT aan.

De stamgast

‘Die is er ook altijd,’ denk je bij binnenkomst. Hij hangt aan de bar, doet mee met elk klasje dat jij ook volgt en als je na een uur weggaat is hij in gesprek met de receptioniste. Hij is de graatmagere gezondheidsfreak, de single nerd die werkelijk iedere les aanwezig is. O ja, hij staat helemaal vooraan want daar heeft hij het beste zicht op de instructrice.

Tip: ze stalken al het Achmea-personeel dus je kunt ze gerust negeren.

De spinner

De spinner haal je er meteen tussenuit. Hij of zij draagt de meest afstotelijke kleding (nopschoenen en strakke wielrenbroekjes) en is allesbehalve een wandelend reclamebord voor sport in het algemeen of spinnen in het bijzonder. Toegegeven de bovenbenen zijn vaak strak en de ballonkuiten ook. Maar het is pijnlijk duidelijk dat het bovenlijf er bij spinnen niet aan te pas komt: de ontplofte bierbuiken, muffintops en gebochelde ruggen vieren hoogtij. Of ligt dat gewoon aan het strakke broekje?

Tip: ga niet spinnen.

En ik? Ik sleep me al maanden drie keer per week naar de sportschool. Daar volg ik een klasje (sh’bam) of train ik met een personal trainer. Voor grof geld mag zij mij afstraffen als ik de door haar opgelegde oefeningen niet goed uitvoer. Ze is genadeloos. Ik mag op mijn beurt een uur lang keihard (op haar) schelden. Het is de enige manier waarop sporten voor mij werkt. Niks peilers, beloftes en programma’s.