‘Begrijp me niet verkeerd: ik maak me zorgen.’ Hij kijkt er serieus bij, zijn mondhoeken staan omlaag. ‘Kijk… het is een Afrikaan. Die mensen zijn arm, gefixeerd op geld en daar moet je voor oppassen. Ik kan het weten, heb jarenlang met ze gewerkt.’ Mijn wenkbrauw gaat omhoog. Wat zegt hij?!
‘Ja, ik moet je daar wel op attent maken. Daar zijn we toch vrienden voor?’ overtuigt hij zichzelf. Het verbaast me: ik wist niet dat we vrienden waren. ‘Bedankt voor je zorgen, maar heel prettig klinkt het niet. Het voelt als een motie van wantrouwen: alsof ik met open ogen in een val trap en ik de enige ben die dat niet ziet. Heb vertrouwen in me.’
‘Ik had al verwacht dat je zo zou reageren. Maar vertel jij mij eens… Als iemand op mijn geld uit is, zou je me daar niet voor willen waarschuwen?’ Lees meer…

 
Dus ik heb een nieuwe man. Iemand die me neemt zoals ik ben. Onze liefde gaat ver: we voelen zo’n zesduizend kilometer afstand. Het is bijzonder jammer dat hij in een land woont waar je veertig officiële documenten nodig hebt en een jaarloon kwijt bent aan een toeristenvisum. Lees meer…