‘Begrijp me niet verkeerd: ik maak me zorgen.’ Hij kijkt er serieus bij, zijn mondhoeken staan omlaag. ‘Kijk… het is een Afrikaan. Die mensen zijn arm, gefixeerd op geld en daar moet je voor oppassen. Ik kan het weten, heb jarenlang met ze gewerkt.’ Mijn wenkbrauw gaat omhoog. Wat zegt hij?!
‘Ja, ik moet je daar wel op attent maken. Daar zijn we toch vrienden voor?’ overtuigt hij zichzelf. Het verbaast me: ik wist niet dat we vrienden waren. ‘Bedankt voor je zorgen, maar heel prettig klinkt het niet. Het voelt als een motie van wantrouwen: alsof ik met open ogen in een val trap en ik de enige ben die dat niet ziet. Heb vertrouwen in me.’
‘Ik had al verwacht dat je zo zou reageren. Maar vertel jij mij eens… Als iemand op mijn geld uit is, zou je me daar niet voor willen waarschuwen?’
‘Wanneer weet je zeker dat iemand op je geld uit is?’ vraag ik hem.
‘Leg me dat eens uit.’
Hij is stil. Speelt wat met z’n autosleutel en kijkt bezwaard de andere kant op.
Ik zucht. Hij is de zoveelste. ‘Laat je je niet teveel meeslepen?’ ‘Kijk je wel uit?’ Alle vragen en angstscenario’s heb ik al gehoord. Allemaal weggeschoven onder de noemer vriendschap, zorgen, eerlijkheid of liefde. Met goede bedoelingen kun je veel schade aanrichten.
‘Weet je zeker dat hij je niet gebruikt om hier te komen?’ hij heeft moed verzameld deze vraag te stellen. Zodra we oogcontact maken kijkt hij naar z’n horloge.
Wat een ongelooflijke arrogantie. Alsof iedereen die in Afrika woont dolgraag vertrekt naar Nederland. Is dit een betere plek? Waarom? Puur omdat we rijker zijn? Modern? Als het aan mijn nieuwe liefde ligt, kom ik met mijn hele hebben en houden nog morgen zijn kant op. Hij hoeft niet per se ergens te wonen waar je op cursus moet om mindful te zijn. Hij ís het. Of lekker de hele dag binnen in de kou zitten. Geen mens die zich om je bekommert en familieleden bezoeken je eens in de twee maanden. Hij hoort thuis daar waar je de dag neemt zoals’ ie komt. Waar je tot s’ avonds buiten in de zon bent en familie alles is. Als ik geen kinderen had gehad, was ik allang daar. Maar mijn meisjes hebben prioriteit en zijn de basis van mijn leven. Voor de liefde blijft er maar een richting over.
Ik heb nu geen zin dit allemaal uit te leggen. Ik ben zo moe. Niet van de verre liefde, de bureaucratie en de nasleep van de scheiding. Nee, ik ben doodop van onwetende zogeheten vrienden, van wie het gros een mening heeft en verder nul interesse toont. Uitleggen. Ik doe het voor de laatste keer: meeslepen gebeurt niet, omdat ik me simpelweg niet in een ander kan verliezen. Nooit. En een goede vriend weet dat. Ik houd van hem, hij ziet me. Hij houdt van mij, ik zie hem. Geld speelt daarin geen rol.
Hoe de toekomst eruit ziet is onzeker, niets is duidelijk. We moeten samen alle mogelijkheden benutten. Maar ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld. Dat is pure winst. Dus maak je geen zorgen.