Hij was mijn eerste hond. We woonden midden in de Italiaanse bergen en ik was vijf. Op school schreef ik al mijn schriftjes vol over Rommi. Ik tekende hem er vaak bij: bruin/wit gevlekt met hangoren. Een typisch onherleidbaar ras. Hij was alles behalve gehoorzaam. Rommi was lief maar lomp in zijn grootheid en onbesuisd in z’n enthousiasme. Ik hield ongelooflijk veel van hem, zoals je dat nog kunt doen op je vijfde.

Na drie jaar liep ons Italiaans avontuur in de Apennijnen stuk, we verhuisden naar Nederland. En, alsof dat al niet erg genoeg was, Rommi mocht niet mee.

‘Hij is ruw en onhandelbaar. Hij is een leven in de buitenlucht gewend, Rommi zou wegkwijnen in het woonwijkje waar we nu wonen’, was de overtuiging van mijn ouders. Het was bedoeld als zalf op ons kinderleed maar het leek een poetsdoek voor hun eigen schuldgevoel.

Het beeld is nog zo helder: we zaten op de achterbank van de Alfa, mijn broer en ik. Huilend keken we achterom naar onze Rommi, die braaf op het zandpad naast zijn nieuwe baas, een jager, stond. De jager zwaaide. Wij niet. Coglione.

Een hond achterlaten, dat zou ik dus later nooit doen.

Ik vroeg elke dag hoe het met mijn hond ging, mijn vader belde regelmatig met de jager. Maar Rommi was geen geschikte jachthond, dus wisselde hij weer van eigenaar. ‘Hij leeft nu ergens in het zuiden van het land, bij een oude meneer ’, zei mijn vader.

Ik geloofde hem niet. Mijn ziel was al aangetast door het dierenleed dat ik in Italië had gezien. Ze hebben hem vast afgemaakt.

Ik wist ook dat mijn vader dat voor mij zou verzwijgen. Lees meer…

Wat goed dat u me zag worstelen. Want ik maakte die bocht wel ruim, hé? Ik wilde niet alleen het groene verkeerslicht snel meepakken, ik was ook bezig met mijn gordel. Nu moet u weten ik was net met twee kleine kinderen bij de Action geweest en ik moest er eentje bij een vriendin afzetten. Niet dat het u interesseert. Net als het feit dat ik mijn gordel pas omdoe zodra ik ergens wegrijd. Ja, ik reed net weg. Dat lijkt een futiliteit maar na onze ontmoeting weet ik dat het niet zo is. Ook voor korte piseindjes moet je gordel vast, zelfs voordat je ook maar een meter gereden hebt.
 
Maar goed, waar was ik? O ja, u stond met uw collega voor het rode verkeerslicht toen ik in uw vizier kwam. Een klein vrouwtje in een grote auto, nothing fancy want een Nissan Patrol is natuurlijk nog geen Range Rover. U zag me, denk ik, naar voren buigen om de gordel vast te klikken. Knap, hé? Dat doe ik met één hand terwijl ik met de andere een bocht maak. Dat heet multitasken en dat leer je vanzelf als werkende ouder. Dapper dat u besloot om meteen de achtervolging in te zetten. Gas op die lolly, door rood rijden en keren op de weg waar dat helemaal niet mag. Wat dacht u? Eindelijk een beetje adrenaline? Genieten van uw privileges? Of een typisch geval: ‘we zullen dat vrouwtje eens een bon geven’? Want te laat de gordel omdoen is ook een overtreding, hoor.
 
Mijn excuses dat het even duurde voordat het tot mij doordrong dat u mij moest hebben. Natuurlijk zag ik uw wilde capriolen in mijn autospiegel maar ik ging er zomaar vanuit dat er iets spannends gebeurde in de Lochemse binnenstad. Vlak voor mijn eindbestemming kon u me gelukkig staande houden. Het is overigens maar goed dat u voor mij geen sprintje hoefde te trekken want u stond al te hijgen na tien meter heuvelopwaarts lopen. Vond u het vervelend dat ik toegaf dat ik altijd op deze manier mijn gordel vastmaak? Was u beledigd toen ik zei dat uw mening me niks kon schelen? Dat snap ik. U bent jong (net twintig misschien?) en nog in opleiding schat ik zo, want tijdens ons korte gesprek heeft u me niet een keer recht in mijn ogen aangekeken. Was u bang voor het vuur dat uit mijn ogen vlamde? Ik hoop het niet, want als u daar al van schrikt dan vrees ik het ergste voor uw beginnende carrière. Je zal maar oog in oog komen te staan met een echte crimineel. Maar wat maakt het u uit. Uw werkgever en de overheid zijn bijzonder trots op u, u heeft immers 140 euro in het laatje gebracht. En dat zonder enige moeite. Nou ja, u moest er wel voor uit de auto stappen.