Gewonde man
 
De grote bloedspetters zijn indrukwekkend, de lappen om zijn onderarm en elleboog liegen er niet om. Er is iets flink misgegaan. Op zijn werk schat ik als ik zo naar z’n muisgrijs geworden witte T-shirt kijk. Hij heeft wandel- of bergschoenen aan. Hij is van nature groot en sterk. Geen sportschooltype.
Hij merkt dat ik hem bekijk. We lachen. Charlie speelt met een telraam terwijl ze een liedje zingt.
‘Goedemorgen!’ Wat een volume. De zuster heeft er duidelijk zin in.
‘Oh.. ongelukje gehad?’ richt ze zich cynisch tot de man.
Hij knikt beschaamd. Ik mag haar niet. Misplaatst cynisme, een schreeuwerig type dat empathie veinst. Een aangeleerde truc. ‘Loopt u maar met mij mee’. Ze wijst hem de weg maar twijfelt. Ze kijkt naar mij, Charlie en weer naar de man.
‘Eh… Sorry.. U hoort bij elkaar?
Ik schud mijn hoofd.
‘Nee’, lacht de man.
‘Nog niet.’
Hij geeft me een knipoog. De zuster grinnikt, ze laat veel tandvlees zien. Dan zegt ze: ‘Wat niet is kan nog komen. Wat een romantiek hier op de vroege ochtend.’
Weg goed gevoel.
Ze verdwijnen achter de klapdeuren. Lees meer…