De vriendenclub is sinds mijn scheiding drastisch gehalveerd. Niet dat het er veel waren want de natuurlijke eliminatie is rond mijn dertigste al in gang gezet. Ik kreeg kinderen, veranderde én verhuisde. Een avondje uit eten met een vriendin was toen al quality time vergeleken met verjaardagen van vage kennissen. Een vechtscheiding waarbij je partij ‘moet kiezen’ heb ik ook niet gehad. De zuivering, daar ben ik zelf verantwoordelijk voor.
Langzaam groeide namelijk het besef dat ik veel vrienden had die er alleen voor me waren wanneer het slecht ging. Sommigen zag ik juist in betere tijden. Het zijn de lieverds die je alles gunnen aan wie ik op een gegeven moment behoefte kreeg. Uitgerekend zij die me tijdens de crisis op de been hielpen en peptalk na peptalk gaven bleven massaal weg toen het me ineens voor de wind leek te gaan. Af en toe spreek ik zo’n vriend nog, dan vertelt hij meteen hoe druk hij met z’n bejaarde vader of ernstige zieke buurvrouw is. Daar is niets vervelends over te zeggen maar ik weet dat het voor hem typische ‘zorgprojecten’ zijn. Hij heeft een goed hart. Toen hij opbiechtte dat vrienden hem alleen opzoeken als het slecht met hen gaat, probeerde ik uit te leggen waarom. Want dat is vriendschap: eerlijk zijn..
Ik zei:‘Je kunt goed omgaan met ellende. Daar zit meer je kracht dan dat je blij kunt zijn wanneer zo iemand weer gelukkig is.’ Lees meer…

 
Het leukste aan Pien, het dochtertje van een vriendin, is dat ze mijn kind niet is. Ik heb twee meiden die allebei de leeftijd hebben waarop ze beseffen dat je moeder verre van perfect is. Pien is drie en behoorlijk bijdehand. Ze vindt haar mama geweldig en mij het einde. Ze roept blij ‘Tante Maaike!’ wanneer ze me ziet en spreidt dan haar mollige armpjes wijd open. Lees meer…