‘Je moet beter op jezelf letten’. Hij klapt de map demonstratief dicht. ‘Je hartslag is te hoog. Dus stop met roken en beweeg meer. Niet hardlopen of boksen in de sportschool. Lang en duurzaam: alles in een laag tempo.’
Lekker dan, denk ik. Hij ziet mijn verongelijkte gezicht. ‘Komt het wel bij je binnen?
Ik schraap mijn keel.
Mijn hartslag is te hoog. Stress. Ik doe het mezelf allemaal aan. Ik wil dat mijn kinderen op tijd in bed liggen, elke dag schoon ondergoed hebben en niet drie keer per week patat eten. Ik zzp me een slag in de rondte en ben al een hele tijd op zoek naar een fulltime baan. Of parttime. Whatever, als het maar inspireert en zekerheid oplevert. Op je 41e solliciteren is geen pretje. Telkens positief blijven, het lukt me. Maar het kost veel energie.
‘Loop bijvoorbeeld elke avond een half uurtje’, is zijn suggestie. Lees meer…

 
‘Sorry.’ Hij zegt het oprecht verontschuldigend, hij lijkt aardig. Maar de man heeft een vieze geur om zich heen hangen, een penetrante combinatie van oud zweet en goedkoop nylon, de walm hangt van vries- tot aan de broodafdeling. Hij botste tegen me aan. Ik onderdruk een kuch, forceer een glimlach en loop door. Focus op mijn lijstje, focus. Godsamme. Hij heeft me aangeraakt. Ik was er niet op bedacht.
Korte, fysieke contactmomenten met een wildvreemde: ik vind het vreselijk. Zoals de laatste keer in het vliegtuig toen er een 1.95 meter lange, forse man naast me zat. Die moet zijn knieën natuurlijk ook ergens kwijt, maar ik wil die harige, blote benen niet voelen. Focus, op de stewardess, op je laptop. Focus. Lees meer…

 
Het is de manier waarop ze de ijssalon binnenloopt, je weet het: die gaat voordringen.
Ze is op leeftijd en heeft een keurige witte jas aan, sjaal om de nek, strakke coupe in het haar. Ze ontwijkt oogcontact. Ik schat haar eind zestig, begin zeventig. Nog fit en struis. Ze drukt de handtas tegen een paar dralende pubers die voor haar staan. Het is een dame die andermans ruimte niet respecteert. Ik zie het allemaal vanuit mijn ooghoeken terwijl ik rustig in de rij sta en het staartje van Charlie opnieuw vastzet. Lees meer…

 
Het is abrupt voorbij. Elke dag wakker worden naast het warme lijf, iedere avond samen het licht uit doen. Met z’n vieren op pad, samen fietsen, eten en drinken. Zestig dagen lang continu fysiek contact. Soms was er strijd (en hoe!) maar dat is goed, aan het begin van de relatie vecht je elkaar de tent uit. Alleen dan kom je erachter wat wel en niet gaat werken.
Voorheen was onze liefdesplek het eiland Sal op Cabo Verde, telkens een heerlijke week mede dankzij het besef dat je optimaal van de spaarzame tijd moet genieten. Die weken waren de uitzondering op de dagelijkse regel. Bij vertrek, hoe dramatisch ook, wist ik altijd dat ik naar mijn eigen wereld terugkeerde. Mijn hart is bij hem maar thuis is Deventer, met kat, hond en het allerbelangrijkste: mijn meiden. Lees meer…