Mijn vriendin woonde jarenlang in Antwerpen en hoewel zij inmiddels haar geluk aan de Rivièra heeft gevonden (ook geen slecht idee) blijf ik de Belgische stad graag trouw. Niet omdat het slechts twee uur reizen is, de Zara een grote kinderafdeling heeft of het Rubenshuis zulke geweldige tentoonstellingen heeft. Nee, hier vind je de beste koffie- en lunchtentjes, pietepeuterige kroegen en zalige préparé. Ter afwisseling, maar vooral om het echte propwerk tegen te gaan, duik ik vaak een boetiek in of blijf ik hangen in de beste boekhandel, t’Stad Leest. Mijn favoriete hotel ligt vlak bij mijn vaste adresjes en precies ver genoeg van de populaire markten, pleinen en de hoofdwinkelstraat.
Afgelopen weekend mocht ik weer los en ondanks de straffe poolwind was het er verbazingwekkend aangenaam, bijna zacht. Lees meer…

Het tepeltje voelen, mijn blog van 7 maart, heeft nogal wat stof doen opwaaien. De buurtbewoner is vorige week op de koffie geweest om zijn excuses aan te bieden. Dat was prettig aangezien zijn gedrag, vond ook hij, nogal ongepast was. Dus voor ons geldt nu: zand erover want iedereen kan een inschattingsfout maken. Alles is koek en ei. Bovendien: veulentje Isa is er, Sisi maakt het goed en heeft zelfs wat krachtvoer van onze noabers ontvangen, die allemaal even op kraamvisite kwamen nadat ze mijn verhaal hadden gelezen. Maar ineens werd de stadse paardencommune bruut wakker geschud door mijn tepel-blog en eventuele aantijgingen (waar overigens geen woord van gelogen of verzonnen was). Het Battemse hekje was van de dam. Het begon met een e-mail over hoe ik mijn noabers dien te behandelen (natuurlijk van iemand die geen noaber is), gevolgd door wat boze smsjes en wat andere haatmail. Vervelend? Welnee, heerlijk al die tamtam. Mijn blog is door al die heisa in tijden niet zo goed gelezen en de band met de echte noabers is alleen maar hechter geworden.

http://www.youtube.com/watch?v=pwWynbPqEs4
Even een snelle update: een filmpje van Isa. Eindelijk lente in ons leven!
Ps wat is die Harry toch een goede pony-fluisteraar.

‘WAT?’ riep ik, ‘HET VEULENTJE?’ Ik vloog uit mijn stoel en als een ma Tokkie rende ik in mijn joggingbroek en sloffen naar buiten, uiteraard gevolgd door de rest van de familie. Lees meer…

Dinsdagavond staat er ineens een wildvreemde man op het erf die naar het welzijn van onze pony Sisi informeert. Het blijkt een buurtbewoner die meerdere paarden op zijn erf heeft staan, verschillende eigenaren huren bij hem een stalbox. Een van die paardeneigenaren is degene die Sisi hier ooit dumpte. Nou ja dumpte, een vriendin van haar zag heil in ons weiland en arme Sisi moest weg waar ze stond want daar werd ze door de andere beesten weggepest. Sisi was toen 14 jaar en had geen officieel paspoort. Nee, wij mochten haar gewoon hebben (het voer, de hoefsmid en een veearts kosten ons al genoeg). Geniet ervan, het is een lieve merrie. Lees meer…