Dinsdagavond staat er ineens een wildvreemde man op het erf die naar het welzijn van onze pony Sisi informeert. Het blijkt een buurtbewoner die meerdere paarden op zijn erf heeft staan, verschillende eigenaren huren bij hem een stalbox. Een van die paardeneigenaren is degene die Sisi hier ooit dumpte. Nou ja dumpte, een vriendin van haar zag heil in ons weiland en arme Sisi moest weg waar ze stond want daar werd ze door de andere beesten weggepest. Sisi was toen 14 jaar en had geen officieel paspoort. Nee, wij mochten haar gewoon hebben (het voer, de hoefsmid en een veearts kosten ons al genoeg). Geniet ervan, het is een lieve merrie.

Na vier jaar was Sisi bij haar oude eigenaresse behoorlijk in vergetelheid geraakt. Prima, dat hadden we ook zo afgesproken. Geen wekelijkse bezoekjes en vreemd volk in onze stallen. Totdat de buurt afgelopen jaar ontdekte dat Sisi bezwangerd was. Daar stond ze ineens de ex-eigenaresse, samen met een pony-vriendin, op mijn stoep: ‘Is ze drachtig? Mogen we even kijken? Weet jij wel wat je moet doen als het zover is?’ Ze overstelpten me met zogeheten inside-information en ponyadvies. Ik ben geen typisch paardenmeisje maar wel een slimme dierenliefhebber. Fijn dat je bij een pony aan de tepels kunt voelen dat de bevalling nabij is maar ik wacht af en houd liever het beest de hele dag in de gaten. Maar van mij mochten ze gerust een kijkje nemen of een tepeltje voelen. Toen bleek dat deze dames mij nodig hadden om Sisi de stal in te lokken, moest ik hardop lachen. Wat een diehard professionals had ik op t erf! Er werd me op het hart gedrukt: ‘het kan echt elk moment gebeuren, dit duurt niet lang meer.’ Dat was begin januari. Sisi staat nu pas op springen. Ze loopt wat moeilijk, ze zucht onder haar laatste loodjes dus verwen ik haar met een extra borstelbeurt of wat brokjes. Blijkbaar duurt het de ponydames ook te lang: ze hebben de buurtbewoner nogmaals mijn kant opgestuurd. Vanmiddag stond hij er verdorie al weer. GA WEG. Het moet niet gekker worden! Als er volgende week nog geen veulen is bel ik de veearts op en tot die tijd laat ik de hond los op elke betweterige paardenliefhebber die het erf op wil. Gelukkig woont de echte paardendeskundige in de stad.