Er lag een bol wol in een schitterende kleur, het was niet rood maar ook niet bruin. Ik kon temidden van al die pluizige vacht niet zien waar nu het hoofd lag. Toen ik dichter bij de tralies kwam, keek ze op.
Ik schrok. Wat keek deze poes boos. Iets klopte niet, want ze spinde meteen en gaf mijn wijsvinger een kopje. Wat lief.
‘Tja, dat is ons Roosje, die zit hier al een hele tijd. Ze is een typische Pers. Echt een schat maar omdat ze zo doorgefokt is heeft ze een platte snuit. Het lijkt alsof ze boos kijkt. Ik denk dat daarom niemand haar wil hebben,’ het Leids asielmeisje had de status van Roosje al geaccepteerd. Ik niet. Het meisje haalde haar uit het kleine hok en zette Roosje buiten neer, die rende meteen door het kattenluik weer naar binnen.

‘Het is beslist geen buitenkat.’
Daar moest ik om lachen.
‘Verder weten we weinig. Ze is in de Merenwijk gevonden, de dierenarts schat haar een jaar of vier. Ze zat onder de klitten toen ze binnenkwam. We moesten haar eerst met een tondeuse scheren. Maar dat vond ze geen probleem, ze spinde vanwege alle aandacht.’
Roosje werd het. Ik had geen oog meer voor de overige behoeftige en zielige katten. Toen ik haar meenam miauwde ze alleen in de auto. In elke bocht. Afgezien van de giftige geuren uit de kattenbak was er verder niks katachtigs aan Roosje. Lees meer…

 
We laten de hond uit en lopen samen het immense korenveld in. Het koren staat hoog, het nodigt uit. Mijn dochter knijpt haar ogen dicht als ze zich omdraait, de namiddagzon schijnt fel.
“Wat is waarheid eigenlijk? Iets dat echt waar is?”
Ze fronst, houdt haar hand tegen het voorhoofd, zo kan ze me beter zien. Ik ontwijk bewust haar blik, de vraag is heftig en hij heeft me volkomen verrast.
“Waarheid verschilt. Voor jou is het anders dan voor mij. Je vult hem zelf in, net als een tekening. Er is niet één waarheid waar iedereen in gelooft.” Lees meer…

  
‘Heb jij het je ouders al verteld?’
Ze buigt voorover met een bos, wild krullend haar en kijkt me indringend aan.
‘Nee’, zeg ik. ‘Dat ben ik niet van plan.’
‘Denk er goed over na, ik zou het vreselijk vinden als een van mijn dochters hetzelfde overkomt en ze niet het idee heeft dat ze het met mij kan bespreken.’
Elsbeth is mijn vertrouwenspersoon op het werk. De creatieve losbol van het bedrijf. Haar woorden beklijven, het zinnetje galmt de rest van de dag door mijn hoofd. Daardoor twijfel ik. Ik weet dat mijn vader onvoorwaardelijk van me houdt. En ik kan zijn steun wel gebruiken… Lees meer…

Bij een regiomanager denk ik aan een bleke kantoorklerk die hele dagen in de auto zit. Je kent ze vast wel, Opel-rijders met hun sedan tot aan het dak gevuld met dozen. Ze hebben standaard verkooppraatjes, een suf grijs pak en een nietszeggend hoofd. Onze begeleider Bart, is allesbehalve dat. Het is een joviale zestiger met de levenslust van een tiener. Rijdt in een BMW. Hij draagt wel een grijs pak, maar met hippe schoenen.
Dankzij Bart weet ik binnen een uur alles over Günther, dé grote baas van de Duitse fabriek. Günther belichaamt de Gründlichkeit. Het is, als ik Bart moet geloven, een serieuze Herr die honderden miljoenen op de bank heeft staan maar gewoon in een bescheiden huis woont. Wil zijn zoon hem opvolgen? Prima, laat hem onderaan beginnen. Keihard werken, zoals hij dat vroeger ook deed. En o ja, kom NIET aan zijn familie. Ooit haalde een manager, die vanwege privéproblemen zich in een plaatselijke kroeg bezatte, het in zijn hoofd om Günthers familie te beschimpfen. De eerstvolgende werkdag stond’ ie om vijf over acht weer op de stoep. Zonder baan. Want misdragen en kwaadspreken, das macht man in Günther’s bedrijf einfach nicht. Lees meer…

Er gaat geen dag voorbij dat mijn oudste dochter NIET een glas omver stoot, een bak met loombandjes laat vallen of tot haar ellebogen in de Nutella zit. Dat doet zij overigens nooit expres, ze is nu eenmaal met hele andere, belangrijke dingen bezig. Ze is een bijzonder creatieve geest. Knutselen is iets waar ze volledig in opgaat. En dan niet met doorsnee spullen. Nee, zij ziet overal kunst in. ‘Bewaar je die kassabon voor me? Dan kan ik er een beestje van maken samen met dat oude lint van oma.’ Haar lichaampje beweegt net als een vlinder: dwarrelend, nauwelijks te vangen. Soms onhandig en bij vlagen stuurloos. Ze schrikt van harde geluiden, bij het doortrekken van de wc drukt ze de handen tegen haar oren. Vergeleken met de rest van ons gezin is Puck sloom, op het trage af.
Ik ben een eeuwig draaiende turbomotor en dat botst. Elkaar begrijpen lukt niet altijd. Lees meer…