We laten de hond uit en lopen samen het immense korenveld in. Het koren staat hoog, het nodigt uit. Mijn dochter knijpt haar ogen dicht als ze zich omdraait, de namiddagzon schijnt fel.
“Wat is waarheid eigenlijk? Iets dat echt waar is?”
Ze fronst, houdt haar hand tegen het voorhoofd, zo kan ze me beter zien. Ik ontwijk bewust haar blik, de vraag is heftig en hij heeft me volkomen verrast.
“Waarheid verschilt. Voor jou is het anders dan voor mij. Je vult hem zelf in, net als een tekening. Er is niet één waarheid waar iedereen in gelooft.”

Ze stopt. Net op het moment dat ik begin te twijfelen of mijn uitleg niet te volwassen of te abstract is, zegt ze: “Zoals een boek, bedoel je?”
Ik kijk haar vragend aan. “Als jij mij voorleest ziet het verhaal in mijn hoofd er heel anders uit dan op de plaatjes. Is het in mijn hoofd waar of maak ik dan waarheid?”
“Ja..”, mompel ik zacht. Wat een materie voor deze leeftijd. “Dat is waar. Het beweegt maar kan ook stilstaan. Soms is het licht, soms donker. Het hoeft niet mooi te zijn. Maar waarheid is wel vrij, want het is helemaal van jou.”
De hond verstoort onze filosofische overpeinzingen, hij piept en is onrustig, is iets op het spoor. Hij volgt zijn neus, wij lopen langzaam weer richting het zandpad.
Ik zie dat ze er nog niet helemaal uit is.
“Mam, die God op school, hé? Is die ook van jezelf?”
Ze pakt mijn hand en versnelt haar pas. Ze wil duidelijk niet dat ik nu antwoord geef. Gelukkig maar, want ik ben niet goed in geloofskwesties. We lachen wanneer de hond, vanuit een geheel onverwachte richting, ineens keihard op ons afstevent.
Opgelucht zegt ze: “Mam, nu ga ik de waarheid aaien.”