Dus ik heb een nieuwe man. Iemand die me neemt zoals ik ben. Onze liefde gaat ver: we voelen zo’n zesduizend kilometer afstand. Het is bijzonder jammer dat hij in een land woont waar je veertig officiële documenten nodig hebt en een jaarloon kwijt bent aan een toeristenvisum.
Wonder boven wonder is de liefde na vijf maanden net zo springlevend als eerst. Al brokkelt er wel eens een stukje af door Afrikaans tegenslag en mijn eeuwige ongeduld. Maar hij was wekenlang positief: ‘Begin september sta ik voor je deur. Ik kom snel, my querida!’ zijn optimisme was aanstekelijk. Ik geloofde hem, al had ik zo mijn reserves.
Helaas. Het eerste verzoek is officieel afgewezen. Na twee maanden verzamelen, bureaucratische rompslomp, reizen en kaarsjes opsteken liet de consul weten dat ze bang is dat hij voor altijd wegblijft. Het slechte nieuws raakte hem diep.
Hij dook twee dagen onder, ging op de vuist met iemand die z’n spullen wilde jatten, liet z’n mobiel uit en zoop een stuk in de kraag. Toen hij weer boven water kwam, moest ik positief blijven. Ik sprak hem moed in. Dat lukte want ik liep al weken met een magistraal plan B in mijn hoofd.
Hij heeft geen rare stuiptrekkingen meer en ziet onze nieuwe aanpak helemaal zitten. Vandaag verstuurde ik per spoedpost alle benodigde documenten uit Nederland naar Kaapverdië.
Ik vertelde het hem net, via Skype. Hij was trots. Ik zag dat hij z’n snor er weer af had gehaald. ‘Voor jou schatje, want we zien elkaar snel. Ik mis je vreselijk.’
We hingen op want ik moest de meisjes van school halen.
Zeven weken geleden zagen we elkaar voor het laatst. Zijn aanraking, kus, lach, die besmettelijke energie. Missen dekt die emotionele lading niet. Het is een idiote achtbaan waar we in beland zijn. Zeven weken proberen en regelen. Het is mislukt.
Eventjes, maar heel even, voel ik me leeg. Alleen. Verslagen.
Mijn mobiel piept.
‘Gaat het wel met je? Jammer dat je niet dichterbij woont.’ Dat is een bericht van een vriendin. Een lieve vriendin, die als ze dat echt wil, binnen veertig minuten op mijn stoep kan staan om me een knuffel te geven.
Als iemand echt belangrijk voor je is, dan is afstand dus niks.
Ik ga nu de IND bellen.