Ineens is het pikkedonker. Ik knipper met mijn ogen, er is geen verschil tussen open of dicht. Shit. Ik sta aan de grond genageld. Mijn tenen zijn ijskoud, de mond is droog. Het begin van paniek.
‘Kom mee,’ zegt hij. ‘Ik denk dat het licht uitgevallen is.’
Duh… slimmerd, denk ik. Omdat hij zijn hand zacht om die van mij vouwt, houd ik de rake opmerkingen voor me. De aanraking is vreemd maar het voelt toch fijn.
‘Ben je bang?’ Wat een diepe stem. Hij is rustig.
‘Nee..’ lieg ik. Ik zweet sowieso peentjes in kleine ruimtes waar veel mensen zijn. Met mijn 1.60 meter voel ik me ommuurd door alle andere ruggen. De zaal is afgeladen, de band was klaar met spelen. De hitte is voelbaar. Als ik dan ook geen hand meer voor ogen zie…. Hij moet het kreetje dat ik slaakte gehoord hebben.
Ik laat me leiden, best raar eigenlijk. Want door wie? Is het de kale man die voor me stond?
‘Er is niks aan de hand. Ik weet de weg, ik werk hier.’ Hij sluist me tussen een groep stoerlachende, halfdronken mannen door, ik trap met mijn hoge hakken op een hoopje plastic en glijd bijna uit. Dan voel ik z’n arm om mijn middel. Ik laat het toe want zijn grip is ferm. Ik houd van sterk. Lees meer…

 
Ik sta op de groenteafdeling als ik haar in mijn vizier krijg. Ik doe wat ik altijd doe: met een hele wijde boog om deze dame heen lopen. Ontwijken kan helaas niet meer. ‘Joehoe, Maaike! Je zag me wel!’
Betrapt.
Ze komt met grote stappen op me af. Het voorhoofd in een strakke frons, met golvende rimpels eromheen, de ogen staan donker. Haar stem doet me ineenkrimpen. ‘Zeg… ik wil even met je praten.’
Ik forceer een lach. Ik wil dit niet. Ze ziet het, kijkt me indringend aan, buigt voorover zodat we op elkaars ooghoogte zijn.
Dan fluistert ze zacht: ‘Het is echt heel belangrijk.’ Me dunkt. Ze ziet er triest en doodongelukkig uit.
Ik leg uit dat ik weinig tijd heb, maar we kunnen snel een kopje koffie doen in een bar om de hoek.
‘Prettig, want het is geen onderwerp voor in de supermarkt’, verzekert ze me. Lees meer…

 
Ik leg haar stokstaart terug in bed en doe het licht uit. Ze murmelt lief, heeft een glimlach op het slapende gezicht. Morgen wordt ze vier. Mijn Charlie, die bij iedere overdracht de handen van haar ouders vastpakt en ze, met een begeleidend dansje, hoopvol samenvoegt. Charlie, die graag alles lijmt. Me hevig verontwaardigd een reprimande geeft wanneer ik de hond corrigeer. ‘Niet zo boos doen mam, daar schrikt hij van!’
Charlie, die vijf keer per dag een optilknuffel wil en verliefd is op Yaya, een muzikant uit Parijs omdat ‘zijn stem net die van een engel is’.
Het moet precies dezelfde taart zijn, thema Minnie Mouse in blauw met witte stippen. Vorig jaar was het een succes. Ook hoog op de verlanglijst: een enorme paardenranch van Playmobil. Lees meer…

 
Het filmpje is dertig jaar oud. Ineens zie ik mezelf voorbij komen. Gouden, dikke lokken in een haarband. Dat gezichtje. Het kan onmogelijk die van mij zijn. Het is zacht en mooi. Lief en zoet. Ik ga dichter bij de tv staan. Ja, verdomd ik ben het. Ik kan mezelf nu recht aankijken. Dat is gek: zij is allesbehalve lelijk of stom. Eerder een poëziealbum-meisje.
Zo voelde ik me toen geenszins. Ik was lelijk. Een kind dat nooit een compliment kreeg. Mijn ouders hadden daar zelf overigens weinig ervaring mee. Zij deden wat in hun macht lag. Het is moeilijk: een ander iets geven waar je zelf naar smacht. Maar dat besef had ik als jong meisje niet. Lees meer…

Samen met mijn oudste loop ik door het centrum. Het is druk. De zon staat laag, mijn zonnebril helpt me de winkelende massa te ontwijken. We moeten even inhouden voor de stroom, daarna steken we over. Ik voel: er kijkt iemand naar me. Ik zie hem, hij staat aan de andere kant van de glazen deur. Het is een statige verschijning. Gesoigneerd. Het zachte gezicht onder de elegante hoed. In luttele seconden passeren we elkaar. Lees meer…

 
Na twee weken klussen en sjouwen heb ik de hele dag tijd voor mijn jongste dochter. We gaan samen de stad in om iets leuks te kopen. Charlie kiest een nachtlamp voor de nieuwe slaapkamer: een softijsje. Roze, natuurlijk. Ze haalt het buiten meteen uit de verpakking en likt er aan. Even checken of het misschien echt is.
Als we in een lunchtentje samen op de bank zitten zegt ze: ‘Mama… ik vind je lief’. Ze duikt met haar kin in mijn boezem. We eten onze tosti als haring: de warme hamlapjes laten we langzaam in de keel glijden. Lees meer…

 
Ik stap voorzichtig uit bed. Het hoofd voelt als beton. Zo’n splitting headache had ik als twintigjarige na een avondje wiet roken met de jongens uit Tubbergen. Maar ik ben veertig en gescheiden. En heb zelfs negen uur slaap achter de rug na uren dozen inpakken, wc’s poetsen en ander huishoudelijk leed. Ik pendel al dagen tussen verschillende woningen, geen van de drie voelt als thuis. Dat doet hele rare dingen met me. Vooral met mijn hand-oogcoördinatie. Zo lepel ik vanochtend de yoghurt in een theemok en laat ik krap een half uur later de dure Farrow & Ball-verf op straat vallen. Lees meer…

‘Let’s go’. Ze heeft er zin in en stroopt haar mouwen op. Het is half vier als we Ikea binnen lopen. We hebben vandaag al een complete hoekbank naar boven getild, een bed in elkaar gezet en lampen opgehangen. Mijn vriendin is professioneel klusser. Laura heeft een eigen waterpas, een boormachine en gereedschapskist en ze gebruikt vakjargon: ze strooit met termen als wandcontactdozen, ‘dit moet met een verstekzaag’ en is gek op decouperen. Met haar expertise en oplossend vermogen laat ze al mijn mannelijke familieleden en vrienden ver achter zich. Ik daarentegen ben een totale ramp als het op karweitjes aankomt. Ik kan tegenwoordig (na elf verhuizingen) heel strak een muur schilderen en naadloos de juiste kleurencombinaties maken. Maar iedere zaagpoging of klus waar gereedschap voor nodig is eindigt in een bloedbad óf in een driftbui. Lees meer…

 
‘Zal ik ze in die week mee naar Frankrijk nemen?’
Ik typ ja, en forceer het met een uitroepteken. Gelukkig kan hij mijn blinde paniek niet zien. Want zijn WhatsApp valt diep in mijn duistere bodem.
De ex gaat met onze meisjes naar een vakantiepark in de Dordogne (dat op zich is al een wonder want hoezo heeft híj ineens vakantie-ideeën?) op miraculeuze wijze is hij gewoon vrij tijdens de bouwvak. Ik leg mijn mobiel weg, pak het werk weer op. Tevergeefs. De schouders doen acuut pijn, ik herken het: mijn lijf ademt angst.
Wat had je dan gedacht? Jij neemt ze toch ook mee naar Kaapverdië? Het is maar een week. Wees blij dat’ ie niet drie weken naar Thailand gaat. Hij mag dan ineens initiatief tonen, van lange vakanties overzee is’ ie gelukkig nog steeds niet. Lees meer…

Ze ligt met haar hoofd, lekker loodzwaar, op mijn sloffen. Als ik me voorover buig om haar zachte oren te aaien besef ik: nooit meer die heerlijke vacht strelen….
Olga is hét kind van de rekening. Onze rekening. Van alle huisdieren, en dat zijn er nogal wat, is onze Amerikaanse Bulldog het meest behoeftig. Een verschrikkelijk aanhankelijke teef.
Dat zij niet kon blijven werd snel duidelijk: ik moet klein wonen en ben vaker op pad, mijn ex is voor z’n werk dagen achtereen van huis. Na een maandenlange zoektocht, ik heb hemel en aarde bewogen, is er nu via een herplaatsingssite een geschikte kandidaat.
Het is te goed om waar te zijn: een jong gezin met drie kleine kinderen, enthousiast over zo’n grote bull. Mensen die verder kijken dan een slecht imago of indrukwekkend breed voorhoofd. Gisteravond was de kennismaking. Het klikte tussen mens en hond, het was alsof Olga wist waar dit speciale bezoek voor kwam.
Nooit meer die smachtende blik naar mijn spelende dochters.
Komende week gaat ze op proef, als dat bevalt mag Olga er voorgoed blijven. Lees meer…