‘Zal ik ze in die week mee naar Frankrijk nemen?’
Ik typ ja, en forceer het met een uitroepteken. Gelukkig kan hij mijn blinde paniek niet zien. Want zijn WhatsApp valt diep in mijn duistere bodem.
De ex gaat met onze meisjes naar een vakantiepark in de Dordogne (dat op zich is al een wonder want hoezo heeft híj ineens vakantie-ideeën?) op miraculeuze wijze is hij gewoon vrij tijdens de bouwvak. Ik leg mijn mobiel weg, pak het werk weer op. Tevergeefs. De schouders doen acuut pijn, ik herken het: mijn lijf ademt angst.
Wat had je dan gedacht? Jij neemt ze toch ook mee naar Kaapverdië? Het is maar een week. Wees blij dat’ ie niet drie weken naar Thailand gaat. Hij mag dan ineens initiatief tonen, van lange vakanties overzee is’ ie gelukkig nog steeds niet.
Het helpt voor geen meter. Ik loop de rest van de dag met een zware knoop in de maag. Lang leve het moederschap en de grenzeloze zelfoverschatting: ik vertrouw in principe niemand. Welkom in mijn gapende gat. Dat verdomd moeilijk te combineren is met zorg voor de kinderen. Of met het delen van verantwoordelijkheid.
Mijn ex en ik zijn compleet verschillend: ik vind hem lui, op het verwaarlozende af. Hij vindt mij een veeleisende wervelwind. Volgens hem ben ik nooit tevreden. En een druktemaker.
Waar ik me zoal druk om maak?
Om een driejarige die niet kan zwemmen en geruisloos, als een baksteen in een zwembad zinkt. Gezellig tussen alle blonde Nederlandse kinderen op een Frans vakantiepark.
Om een vader die het wel prettig vindt dat de jongste heel zelfstandig is (vind ik trouwens ook) en lekker lang op z’n Ipad zit. Om de oudste die haar vader de hele dag om haar vingertje windt. Wat zeker ten koste gaat van zijn aandacht voor de jongste. Om die ene minuut onachtzaamheid waarin je peuter volledig aan je aandacht onttrokken is.
Ik weet het, ik ben een druktemaker.
Een flinke bel cognac sust me s’ avonds in slaap met de gedachte dat het wederom een lesje loslaten is.
Ze zit met het haar vast in het rooster, het staartje is erin gezogen. Hoe ze ook probeert, het lukt Charlie niet naar boven te komen… Ze worstelt, het gekrijs vult haar longen met water, totdat het lichaampje na een laatste schok ineens slap wordt. Alle mensen rondom het zwembad ontgaat het drama dat zich zojuist in alle stilte onder water afspeelt.
Een ijzige gil. Volledig hysterisch zit ik in bed, de haren nat van al het zweet. Dan volgt een enorme, onbedaarlijke huilbui.
Het zijn de onzichtbare lijntjes aan mijn lijf, het is de fysieke band die ik nog met Charlie heb. Ik vrees dat het loslaten deze zomer met de nodige stuiptrekkingen gepaard gaat. Vooruit, wat moet dat moet.
Het heeft weinig met mijn ex te maken. Ik gun de meisjes een fijne vakantie met hun vader. Wat zullen ze het leuk hebben, haren los en in je pyjama broodjes halen bij de bakker. Zonder moeder die alles achter je reet aan opruimt, netjes de haren vlecht en je elk half uur insmeert. Puck verbrandt levend in juli…. Oh… voordat ik het vergeet: ik zal hem meteen appen dat’ ie wel een hoge beschermingsfactor meeneemt.