Ze ligt met haar hoofd, lekker loodzwaar, op mijn sloffen. Als ik me voorover buig om haar zachte oren te aaien besef ik: nooit meer die heerlijke vacht strelen….
Olga is hét kind van de rekening. Onze rekening. Van alle huisdieren, en dat zijn er nogal wat, is onze Amerikaanse Bulldog het meest behoeftig. Een verschrikkelijk aanhankelijke teef.
Dat zij niet kon blijven werd snel duidelijk: ik moet klein wonen en ben vaker op pad, mijn ex is voor z’n werk dagen achtereen van huis. Na een maandenlange zoektocht, ik heb hemel en aarde bewogen, is er nu via een herplaatsingssite een geschikte kandidaat.
Het is te goed om waar te zijn: een jong gezin met drie kleine kinderen, enthousiast over zo’n grote bull. Mensen die verder kijken dan een slecht imago of indrukwekkend breed voorhoofd. Gisteravond was de kennismaking. Het klikte tussen mens en hond, het was alsof Olga wist waar dit speciale bezoek voor kwam.
Nooit meer die smachtende blik naar mijn spelende dochters.
Komende week gaat ze op proef, als dat bevalt mag Olga er voorgoed blijven.
Het maakt me intens verdrietig. Ik weet: ze krijgt de aandacht die ze nu tekort komt. Olga lijdt onder de stress in ons oude huis, hier komt ze nooit op nummer één. De afgelopen maanden had iedereen het te druk met z’n eigen ellende. Dit gezin staat te popelen om met Olga bij een hondenclub aan de slag te gaan. De vorige hond, een boxer, is onlangs aan een nierziekte overleden. Het verdriet is nog voelbaar. Reken maar dat Olga die leegte in no time opvult.
Nooit meer veertig kilo lobbes boven aan de trap, wachtend tot je weer naar beneden gaat.
‘Het is goed’ zei een vriend toen ik ‘m vanmiddag huilend opbelde. ‘Het is moedig want je pakt het probleem aan, je hoeft je nergens voor te schamen. Olga krijgt een beter leven: stabiliteit, een vaste plek als enige familiehond in een jong gezin. Dat gun je haar.’ Hij deed wat vrienden doen: hij was lief voor mij en mijn schuldgevoel, maar ik voelde me rot.
Nooit meer het gelebber bij de waterbak, alsof ze in een badje spartelt.
Blije kinderen die nu al met smart op mijn lobbes wachten.
Hopelijk zal ze daar ook stiekem Wicky uit het pakje drinken.
Nooit meer die trouwe blik, nooit meer haar onvoorwaardelijke liefde.
Dag, lieve Olga.
Het spijt me.
