Ik leg haar stokstaart terug in bed en doe het licht uit. Ze murmelt lief, heeft een glimlach op het slapende gezicht. Morgen wordt ze vier. Mijn Charlie, die bij iedere overdracht de handen van haar ouders vastpakt en ze, met een begeleidend dansje, hoopvol samenvoegt. Charlie, die graag alles lijmt. Me hevig verontwaardigd een reprimande geeft wanneer ik de hond corrigeer. ‘Niet zo boos doen mam, daar schrikt hij van!’
Charlie, die vijf keer per dag een optilknuffel wil en verliefd is op Yaya, een muzikant uit Parijs omdat ‘zijn stem net die van een engel is’.
Het moet precies dezelfde taart zijn, thema Minnie Mouse in blauw met witte stippen. Vorig jaar was het een succes. Ook hoog op de verlanglijst: een enorme paardenranch van Playmobil.
Hoe ze haar verjaardag wil vieren? Bij mama in het meisjeshuis en met iedereen die ze leuk vindt. De namen riep ze snel achter elkaar, misschien kon ik het beter even opschrijven? Haar voorkeur is puur, en het gevoel is wederzijds. Iedereen komt. We zullen borrelen en taart eten na haar eerste, officiële schooldag. Kinderen mogen zingen, volwassenen liever niet. ‘Ik vind het spannend als ze hard HOERA roepen.’
Ik hang slingers op en versier de stoel. In mijn eentje.
Morgen wordt Charlie vier en het gezin, haar basis, is uiteen gevallen. We zitten nooit meer met z’n vieren aan het verjaardagsontbijt.
Nooit meer als ouders dat vleugje trots delen. Samen onze blije, jarige Jet bewonderen.
Één ouder is vanaf nu altijd te gast op de verjaardag van zijn eigen kind.
Het zal de pret niet bederven want… er is iemand jarig! En Charlie? Die plukt de dag. Iedereen die ze graag ziet zal er zijn. Alle overige randvoorwaarden heb ik dichtgespijkerd. De taart, deel 2, haal ik morgenvroeg op en de Playmobilranch heb ik zojuist ingepakt. Compensatie? Nee. Verwennen doe ik ook niet. Playmobil is een schrale troost.
Het grootste cadeau, dat waar ze vurig op hoopt, kan ik haar niet geven.