Na ruim een jaar wil ik iets op papier hebben. Voor de kinderen. We zijn per slot van rekening als ouders uit elkaar gegaan. Dat we niet getrouwd zijn blijkt voor mijn ex een zegen.
Ik sta, zoals ze het zo leuk zeggen, juridisch in mijn hemd. Dat krijg je ervan als je je hart volgt. Soit.
Zuur maar ik heb mijn lesje geleerd. Het om tafel zitten heeft de onderlinge verhoudingen verscherpt. Twee partijen tegenover elkaar. Standje confrontatie, defensie. Alsof het oorlog is. Het is alles wat ik niet wil. Ik voel me bijna schuldig dat ik überhaupt iets vast laat leggen.
Want de meisjes, ze zijn slechts 4 en 7, die zijn de dupe. Lees meer…

 
Ik kijk in de spiegel. Vandaag komt de fotograaf en ik zie er allesbehalve fris of uitgeslapen uit. Ze nemen me maar zoals ik ben, denk ik. Het is mijn 41e levensjaar, jammer genoeg kan ik de ellende van afgelopen tijd niet met een watje reinigingsmelk van mijn hoofd smeren.
De meisjes, die hebben er zin in. ‘Mama, wil je een vlecht maken?’, de jongste is in haar nopjes. Toen we samen onder de douche stonden zeepte ze me met de kracht van een struise marktvrouw in, drie snelle harde streken en klaar is Charlie. Ze heeft ontzettende zin in alles, het enthousiasme vliegt uit haar lijf. Lees meer…

 
‘Begrijp me niet verkeerd: ik maak me zorgen.’ Hij kijkt er serieus bij, zijn mondhoeken staan omlaag. ‘Kijk… het is een Afrikaan. Die mensen zijn arm, gefixeerd op geld en daar moet je voor oppassen. Ik kan het weten, heb jarenlang met ze gewerkt.’ Mijn wenkbrauw gaat omhoog. Wat zegt hij?!
‘Ja, ik moet je daar wel op attent maken. Daar zijn we toch vrienden voor?’ overtuigt hij zichzelf. Het verbaast me: ik wist niet dat we vrienden waren. ‘Bedankt voor je zorgen, maar heel prettig klinkt het niet. Het voelt als een motie van wantrouwen: alsof ik met open ogen in een val trap en ik de enige ben die dat niet ziet. Heb vertrouwen in me.’
‘Ik had al verwacht dat je zo zou reageren. Maar vertel jij mij eens… Als iemand op mijn geld uit is, zou je me daar niet voor willen waarschuwen?’ Lees meer…

 
Dus ik heb een nieuwe man. Iemand die me neemt zoals ik ben. Onze liefde gaat ver: we voelen zo’n zesduizend kilometer afstand. Het is bijzonder jammer dat hij in een land woont waar je veertig officiële documenten nodig hebt en een jaarloon kwijt bent aan een toeristenvisum. Lees meer…

 
‘Ik heb een vis gevangen! Ze spreken Nederlands op de camping en ik slaap boven in het stapelbed. Heeft papa je het filmpje gestuurd?’
Ze struikelt over woorden. Ik lach.
‘Ja, dat zag er prachtig uit…’
‘Mama, zullen we Facetimen? Dan kun je het huisje zien.’
‘Natuurlijk.’
Mijn meiden zitten met hun vader in Frankrijk, ik in Kaapverdië. Deze week heb ik het liefst een omarming die me troost biedt. Lees meer…

 
Ze is op z’n minst een halve kop kleiner dan ik. Haar heupen zijn gigantisch, ze steken in een strakke driehoek uit het silhouet. Wanneer ze omdraait zie ik waarom: zij is hoogzwanger. Dat verklaart de norse frons. We komen ontbijten, ik dacht iedereen inmiddels te kennen maar deze serveerster is me niet eerder opgevallen. Het verveelde gezicht klaart op zodra ze mijn vriend ziet. In rap Creools begroeten ze elkaar hartelijk. Ze kent hem blijkbaar goed want ze strooit met zijn bijnaam en vraagt ‘m of ‘ie zijn catchupa wil.
Dan ziet ze mij staan. Ze trekt een wenkbrauw op, daarna volgt een totale check up. Van hoofd tot teen en weer omhoog. Tergend langzaam. Het is invasief en intimiderend. Die afkeurende blik, gewoon waar ik bijsta. Ongekend.
Wanneer ze waggelend de keuken inloopt, zucht ik. Het is de zoveelste rare kennismaking hier. Lees meer…

 
Veel Kaapverdianen hebben een snor. De eerste keer dat ik er was, vijtien jaar geleden, was het een vlassig mini-exemplaar, type George Benson. Inmiddels is het fenomeen uitgegroeid tot heuse moustache.
Ik houd er niet van.
In een land waar mannen weigeren thee te drinken omdat je ‘m daarna niet meer omhoog zou krijgen en men prat gaat op alles wat Kaapverdiaans is, houd ik mijn afkeer lekker voor me. Niet zeuren over futiliteiten, vind ik ook aantrekkelijk.
Wanneer hij na een paar dagen vraagt of er iets is wat ik minder leuk vind, twijfel ik. Alles aan hem is geweldig, dat doet verliefdheid met je. Minpuntje? Ach. Ik lach. De vraag maakt me verlegen.
‘Kom op vertel, ik kan het hebben Maaike!’ Hij legt zijn hand op mijn knie. Lees meer…

 
De grote bloedspetters zijn indrukwekkend, de lappen om zijn onderarm en elleboog liegen er niet om. Er is iets flink misgegaan. Op zijn werk schat ik als ik zo naar z’n muisgrijs geworden witte T-shirt kijk. Hij heeft wandel- of bergschoenen aan. Hij is van nature groot en sterk. Geen sportschooltype.
Hij merkt dat ik hem bekijk. We lachen. Charlie speelt met een telraam terwijl ze een liedje zingt.
‘Goedemorgen!’ Wat een volume. De zuster heeft er duidelijk zin in.
‘Oh.. ongelukje gehad?’ richt ze zich cynisch tot de man.
Hij knikt beschaamd. Ik mag haar niet. Misplaatst cynisme, een schreeuwerig type dat empathie veinst. Een aangeleerde truc. ‘Loopt u maar met mij mee’. Ze wijst hem de weg maar twijfelt. Ze kijkt naar mij, Charlie en weer naar de man.
‘Eh… Sorry.. U hoort bij elkaar?
Ik schud mijn hoofd.
‘Nee’, lacht de man.
‘Nog niet.’
Hij geeft me een knipoog. De zuster grinnikt, ze laat veel tandvlees zien. Dan zegt ze: ‘Wat niet is kan nog komen. Wat een romantiek hier op de vroege ochtend.’
Weg goed gevoel.
Ze verdwijnen achter de klapdeuren. Lees meer…

 

 
‘Blijf zitten Omar!’ Het is rauw, liefdeloos. Ze is op reis met opa’s, oma’s en het gezin. Iemand bij wie je ver uit de buurt wil blijven. Maar helaas: de grootouders zitten voor me. De rest van de familie ernaast. Haar stemgeluid irriteert. Staccato, kil en koud. Ze is bij vlagen lief voor het babydochtertje. Omar, ik schat hem acht of negen, zit precies voor Puck. Hij is nauwelijks aanwezig maar zodra hij beweegt krijgt hij de toorn van zijn moeder over hem heen. Mijn maag krimpt. Lees meer…

 
Het is in de namiddag en een restje toeristen druipt af naar de beveiligde hotels. Nu voel ik pas de hitte. Het brandt niet op maar in mijn lichaam. Tomeloze energie. Lieve kracht hangt aan hem en dat zuigt aan. Ik krijg mijn ego er opmerkelijk snel onder. Vertrouw op je intuïtie. Gelukkig houdt de ontmoeting hem ook bezig.
‘God heeft je voor mijn voeten geworpen.’
‘Luister,’ zeg ik geschrokken. ‘God heeft mijn vakantie niet geboekt, ik heb zelf de tickets betaald.’
‘You’re joking too much.. Maaike!’ lacht hij besmuikt van onder zijn zonnehoed.
Ga door, zeg mijn naam nog een keer.
Mijn hemel.
Spontane muziek op het strand, alle Kaapverdianen komen ineens tevoorschijn, spelen beachvolleybal of duiken het water in. Puck oefent capoeira in het zand. Charlie speelt met Lucca uit Italië. Taal is geen barrière als je op diep niveau kunt verbinden.
Onze lijm is de droge, Afrikaanse zeewind. We drinken capirinha. Naast ons maakt een groepje mensen Braziliaanse muziek.
Terwijl hij langzaam de haren voor mijn ogen wegstrijkt, zegt hij: ‘Bedankt voor deze geweldige dag… ik heb zoiets nooit meegemaakt.’
Zijn intense blik hakt er in. Alles. Iedere cel. Open.
Mijn hemel.
Het is de eerste vakantie alleen en de focus ligt op mijn meisjes. Geen geflikflooi waar ze bij zijn. Ik vertel het onomwonden. Hij knikt. Het scheelt dat hij ook gescheiden is en zijn tweejarige dochter nul concurrentie duldt.
Er gebeurt iets raars: vanaf dat moment richten mijn meiden zich juist op hem. Hij moet met ze in zee. Puck houdt hem overdag gezelschap als hij zijn beelden uit steen hakt en ik met Charlie in het zwembad zwem. Met alle kinderen maakt hij een levensgrote zandschildpad op het strand.
Dat is geen toeval. Ik houd van schildpadden.
Als de kinderen op bed liggen dansen we op straat. Onze lichaamstaal sluit naadloos aan. We drinken grogue. Hij tekent een hart in het zand. ‘Je bent zo mooi en sterk, je hart is open’, fluistert hij.
De tekening die Charlie voor hem maakt, hangt hij op in zijn huis. ‘Ik ben eigen baas en verdien genoeg zodat mijn dochter naar school kan’, vertelt hij trots.
‘Maar het is niet veel. Ik heb je zo weinig te bieden Maaike…’
Zegt hij, die voor de tweede avond een lied voor me zingt en gitaar speelt. Hij die alles aan de kant gooit om deze week zoveel mogelijk in ons gezelschap te zijn. Die me in vertrouwen neemt over het verlies van zijn eerste kind. Zich laat troosten.
Hier in Kaapverdië, geen toeval, overkomt ons hetzelfde.
 

Aan de week komt een eind. Hij staat erop ons naar de luchthaven te brengen. Ik wil het niet. Ik wil het wel. Het afscheid is vluchtig, ik wend me snel af. Vermijd oogcontact. Het paspoortsysteem is stuk, de rij schiet niet op, ik erger me. De meisjes zwaaien om de vijf minuten. Slaan de vuistjes op hun borst, want die Kaapverdiaanse groet hebben ze van hem geleerd. ‘Staat’ ie er nu nog?!’ vraag ik. Ze knikken, keer op keer. Mijn rug is van steen, omdraaien gaat niet.
Op je 40e je eerste vakantieliefde.
Mijn hemel.
In het vliegtuig maakt mijn afweer overuren…. Voor jou elke week een ander. Het is puur de relaxte sfeer, je bent nu kwetsbaar, het leven op zo’n eiland etc. Toch vertrouw ik die stemmen niet. Achterdocht heeft me heel klein gehouden. Ik wil geen zelfsabotage. Het liefdesbesef komt op Schiphol. Warmte, hartkloppingen. Complete verliefdheid zit in het lijf.
Mijn hemel.
Ik bel hem na de landing. De verbinding is traag.
‘Sorry… Maar ik ben er niet goed in. Afscheid nemen na zo’n week… hoe doe je dat?’
Hij schraapt zijn keel.
‘Je draaide je niet om. Man, ik kon wel janken. Ik heb er geloof ik wel een uur gestaan. Voelde je mijn ogen niet in je rug?’
‘Ja.’ En of.
Mijn maag krimpt ineen. Waarom reageert mijn lichaam zo heftig?
Net op dat moment hoor ik mijn naam:
‘Wat doe je toch met me? Je hebt mijn hart nu. Zorg er goed voor. Breng het snel terug.’