Na ruim een jaar wil ik iets op papier hebben. Voor de kinderen. We zijn per slot van rekening als ouders uit elkaar gegaan. Dat we niet getrouwd zijn blijkt voor mijn ex een zegen.
Ik sta, zoals ze het zo leuk zeggen, juridisch in mijn hemd. Dat krijg je ervan als je je hart volgt. Soit.
Zuur maar ik heb mijn lesje geleerd. Het om tafel zitten heeft de onderlinge verhoudingen verscherpt. Twee partijen tegenover elkaar. Standje confrontatie, defensie. Alsof het oorlog is. Het is alles wat ik niet wil. Ik voel me bijna schuldig dat ik überhaupt iets vast laat leggen.
Want de meisjes, ze zijn slechts 4 en 7, die zijn de dupe.
Dat waren ze al door de letterlijke scheiding. Hun veilige haven is niet meer. Nu zijn ze ook nog gereduceerd tot statistieken, kostenplaatjes en zorgtaken… Vaktermen, komma’s en percentages: het is allemaal zo godvergeten koud en zielloos.
Als ik praat over de belangen van mijn kinderen moet het, voor jurisprudentie, concreet zijn. Maar het is abstract. Wat is in hun belang? Dat er rust is. De oudste wil bijvoorbeeld geen veranderingen meer, zij voelt zich eindelijk veilig in mijn huisje. Toch ziet het er naar uit dat we (noodgedwongen) moeten verhuizen. Het is in hun belang dat vader en moeder gelukkig zijn, dat zal op ze afstralen. Nu heb ik geen idee hoe mijn ex slaapt, maar ik lig regelmatig s’ nachts wakker van ellende. Hoe knoop ik de losse eindjes aan elkaar? Hoe kan ik toch die paardrijlaarzen waar mijn dochter van droomt kopen, ook al past het niet binnen het budget?
Vanochtend, de kerkklok sloeg 5 uur, lag ik klaarwakker in bed. Ik dacht aan de avond waarop we elkaar voor het eerst ontmoetten. Ik vond hem intrigerend, hij mij grappig. Er bloeide een diepe liefde op. Dat je zo van elkaar houdt, dat je een gezin wilt. Het was een weloverwogen beslissing waar ik nooit spijt van heb gehad. Voor altijd, dat was onze insteek en daar hadden we geen boterbriefje voor nodig, vonden we. Hij snapte mij, ik hem.
En nu, 11 jaar later sta je lijnrecht tegenover elkaar. Soms voel je het kleine beetje respect dat restte letterlijk afbrokkelen.
Zonde maar dat gebeurt als een relatie voorbij is. Deal with it.
Ik heb geen verborgen agenda, ik wens maar 1 ding. Dat we samen blijven knokken voor het welzijn van het allermooiste dat uit liefde ontstaan is: twee prachtige dochters.
