Hij stond jarenlang als Pisvlek in mijn mobiel. Die bijnaam kreeg hij toen zijn narcistische gedrag blijkbaar ook tot mijn vriendenkring was doorgedrongen. Dat hij om 2 uur ‘s nachts ladderzat een eitje bakte in de keuken van mijn huisgenoot en me voor hoer uitschold toen ik hem op andere gedachten wilde brengen, heeft er ongetwijfeld iets mee te maken gehad.
Hij raakte met me aan de praat in een kroeg in Den Haag, op een kwetsbaar moment in mijn leven. Ik had een duivels dilemma voor mijn kiezen gekregen en was meteen over mijn ellende heen gestapt. Ik voelde me ontzettend eenzaam en verloren. Hij had er duidelijk oog voor want hij balsemde wel vaker dwalende zielen. Troosten kon hij als geen ander. Ik werd stapelverliefd. Pisvlek was tien jaar ouder, een soort eeuwige student die altijd te laat op z’n werk komt en schijt aan autoriteit heeft. Heerlijk.
We dronken Highland Park, rookten in bed en hij maakte heerlijke stamppot. In zijn kast stonden boeken die ik ook had of exemplaren die ik ooit nog wilde lezen. We liepen weg uit de bios als we de film niks vonden en aten hartje winter elke dag een ijsje bij de ijsboer. Hij vond mijn vrolijkheid verademend en ik voelde me bij hem thuis. Maar het humeur kon ineens, zonder aanwijsbare reden omslaan in bittere, cynische zelfhaat. Dan vertelde hij over zijn beroerde jeugd en dat hij zijn vorige vriendin sloeg. Dat, en het feit dat hij er vele dames bij had, maakten hem vrij snel tot een ex. Foute ex want ik hield een zwak voor hem. Hij was het eerste vriendje dat echt geïnteresseerd was in mijn werk: nam mijn artikelen onder de loep en bekeek elke correctieset aandachtig. Hij maakte, ook als hij nog uren kon blijven liggen, een ontbijt voor me klaar (een beschuit met jam, verse jus en een vitaminepil (!)). Maar dat hij me, voor de galerij van zijn flat, in z’n badjas uitzwaaide vond ik het allerleukst.
Op een dag vond ik bij thuiskomst pepernoten op de trap. Het spoor leidde naar de verwarming van mijn eetkamer: daar lagen cadeaus en gedichtjes. Ik knielde bij de spullen. Het eerste was een sleutelhanger met een olifant, in plaats van een kont had het een gapend gat. Als je erin kneep kwam er slijm uit. Hij schreef over mijn lach, de obsessie met poep en ik opende ongeduldig het volgende cadeau: een Gummbah-boek. Het ontroerde me zo dat ik erom moest huilen. Dat iemand je goed kent en je zo verrast…
Kort na die decembermaand ging het al bergafwaarts. Hij had in no time een nieuwe vlam en ik kwam daar op een pijnlijke manier achter. Hij verloor zijn baan en op dat moment kon hij al z’n ballen niet meer hoog houden. De midlifecrisis trof hem zwaar, hij werd depressief en ik verhuisde naar Leiden. Dat zag hij als verraad, ik hoor het hem nog zeggen. Die afstand deed me goed: ik kickte helemaal af. En vond een nieuwe liefde.
Pisvlek is nu op feestjes en partijen vooral een goed verhaal en toch is het geen ex voor wie ik me schaam.
Ik was verliefd en hij ZAG me.
Dat had ik toen heel hard nodig.