Houd je taai. Ik kan het niet meer horen. Nu de knoop is doorgehakt en we na een slopende impasse uit elkaar zijn verbaas ik me vooral over het gedrag van anderen: de gewone man en zijn bevindingen van mijn/onze situatie.
Neem nu de moeder op school die haar ontzetting niet voor zich kon houden: ‘Met jullie prachtige huis, zijn geweldige baan en zulke mooie kinderen, hoe is het in godsnaam mogelijk?’ Het zegt alles over haar diepgang, ik weet het. Maar manmanman, wat een domme teksten. De break up is kakelvers maar blijkt een uitstekend vriendenfilter. Het scheidt het kaf van het koren. Vrienden van wie je zeker wist dat ze er altijd voor je zouden zijn, hebben meer moeite met de nieuwe situatie of blijken vooral de leuke momenten te willen delen. Of die ene vriendin die, nadat je even geen contact opneemt omdat je midden in de shit zit, je een gezellig kaartje stuurt vol verwijten.
Gelukkig is het een filter en blijken er tussen al het zand genoeg diamantjes te zitten. Zoals de midlifecrisis-vriendin, die zelf genoeg problemen heeft en aan de andere kant van het land woont, die mijn bed in het nieuwe appartement in elkaar zet. Omdat ze weet dat ik een klus-nachtmerrie ben en omdat ze graag bij me is. Mijn lieve oppas, altijd scheutig met complimenten, die me op het hart drukt dat ik een geweldige vrouw ben. Of de lieve moeder die me en passant, in de gang op school, een kusje op mijn wang geeft. Dat is helend en fijn. Niemand die het woord taai gebruikt en dat is mooi.
Want me taai houden deed ik jarenlang en dat heeft me helemaal niets opgeleverd.
