Ik sta met blote peuterbeentjes op een treintrap, vrij hoog. Het is warm, ik heb een kort speelpakje aan. Jij strekt je armen uit: ‘Kom maar’. Ik antwoord: ‘Zelf doen’. Je trekt je armen in, ik neem een stap, dreig te vallen. Razendsnel vang je me op en ik beland zachtjes op het perron. Je streelt door mijn haar. Trots kijk je me aan. ‘Zelf doen’, lach je.

Het is mijn eerste herinnering aan jou en aan ons. Nu ik zelf een eigenzinnige peuter heb, is het beeld me extra dierbaar. Dit is hoe ik als moeder wil zijn: ruimte geven om te ontdekken, veiligheid bieden om klein te zijn.

 
Als kind heb je nooit een veilige haven gehad, je ouders waren hardvochtige mensen. Ik denk dat je me de meest nare ervaringen nooit hebt willen vertellen. Verwaarlozing is hier een eufemisme: in de huidige tijdsgeest was je als baby meteen uit het liefdeloze huis geplaatst. Onvoorwaardelijk houden van is je niet meegegeven. Toch leerde jij me dat (negatieve) emoties tonen geen teken van zwakte maar van moed is. Kwetsbaar is wijs, dapper. Ik ben trots op je open mind, je wereldwijde blik. Dankzij alle reisverhalen (wist je dat sommige kinderen dachten dat je ontdekkingsreiziger was?) voelen andere culturen en werelddelen als Afrika en Australië nooit vreemd of ver weg. We delen het spleetje tussen de tanden, de altijd ijskoude tenen en het vloeken in de auto. Maar ook onze liefde voor gin-tonic, muziek, pure chocolade en gepassioneerde mensen.

 
Gisteren aten we samen, we hadden het over mijn scheiding. ‘Ik vind het jammer dat je de kar alleen moet trekken’, zei je. Ik zag verdriet, geen teleurstelling, in je ogen. Want jij weet precies wat dat betekent, er alleen voor staan. Je neemt mam al veertig jaar op sleeptouw. Niet dat zij een handicap heeft, ze heeft gewoon geen zin zich overal in te verdiepen. Jij fixt het wel. En dat klopt, je hebt alles voor haar geregeld mocht je als eerste komen te overlijden. Dat is lief. Maar ook een scenario die niet mijn voorkeur heeft. Lieve pap, jij bent 78 en ik heb je zo graag nog lang bij me. Ik voel dat je moe bent. Daarom wil ik er nu voor jou zijn.
Je hoeft die kar niet te trekken, alles te regelen. Nee, je hoeft het niet zelf te doen.

Kom maar.