Als de liefde voorbij is en je tegen beter weten in bij elkaar blijft, zijn de kinderen daar uiteindelijk de dupe van. Wanneer je uit elkaar gaat omdat het aan een dood paard trekken je gezin langzaam kapot maakt, zijn ze ook de dupe. De wereld van mijn meisjes staat sinds twee maanden op z’n kop. Leg maar eens uit aan een 3-jarige dat mama en papa niet meer bij elkaar willen wonen. Zo’n Gesprek is hartverscheurend en tegelijkertijd lullig omdat het probleem en de bijbehorende gevolgen niet meteen tot haar doordringen. Toch hebben mijn ex en ik gepoogd het zo goed mogelijk te doen. Het devies is: beginnen en eindigen met dat je van ze houdt en ze blijven verzekeren dat ze altijd een papa én een mama hebben. Als je het antwoord niet weet, zeg dat dan eerlijk. Huilen mag, zolang de kinderen maar zien dat je met je eigen verdriet om kunt gaan. Emoties mogen er zijn. Klinkt redelijk zo op papier. De werkelijkheid is anders.
Het is weken geleden dat we Het Gesprek hadden, soms voelt het leven zwaar: je doet twee stappen vooruit en eentje terug. Ik zit met mijn zesjarige in de auto. We hebben samen gezwommen, een unicum want ik verafschuw het hele uitkleden, afdrogen, aankleden en dan met nat haar en gierende honger naar huis. Maar ik doe het voor Puck, zij is een echte waterrat en heeft de een-op-een tijd hard nodig. Tot mijn verbazing heb ik het zelfs naar mijn zin. We gaan wel veertig keer van de grote glijbaan, al gillend gooien we elkaar in het diepe.
‘Mama, ik vond het echt zo leuk!’, Puck glimt als ze me aankijkt. Ze zit naast me, voorin en ik pak haar hand: ‘Ik ook Puck, vooral de glijbaan.’ Het is even stil.
‘Dat jij en pap elkaar niet meer lief vinden… ik weet echt wel dat het niet door mij of Charlie komt’.
Ik schrik er niet van, het is juist op zulke momenten, samen in de auto, dat ze erover praat. Ik kijk haar aan en zie zelfverzekerdheid. Ze hoeft mij niet te overtuigen, zij is overtuigd. Mijn hart maakt een sprongetje, dat hebben we dus goed gedaan, ze is pas zes jaar oud en ze weet nu al dat het niet aan haar ligt. Twee stappen vooruit!
We draaien het zandpad op van het ouderlijk huis. Ze schraapt haar keel, met een klein stemmetje zegt ze: ‘Dat papa vaak weg is daar ben ik al aan gewend, ik weet niet of ik er wel aan wen dat jij ook bij me weg gaat.’
Een grote stap terug.