Het is uit.
Wat er fout ging? Veel kleine dingen. Dingen die blijven wringen. Laat ik het zo stellen: als hij moet raden welke kleur m’n ogen zijn en het antwoord kastanje is, als hij zegt dat ik te aardig ben voor mijn ex, als hij tegen me schreeuwt waar de meisjes bij zijn en als, zeker na een paar borrels, de jaloezie buitenproportioneel is, dan voel je dat het niet klopt. Als je met zware klus-verwondingen thuiszit, hem daarvan foto’s appt en hij doodleuk een blije selfie vanuit een voetbalstadion terugstuurt, weet je dat compassie, nu en in de toekomst, ontbreekt.
Als je niet hoort te vragen hoe de mannen-avond was, maar hij wel moet weten waar je met je vriendinnen naartoe gaat: die dubbele moraal blijkt onoverkomelijk. Het grijpt je naar de strot. Vertrouwen is een hoog goed, een principekwestie: ik vertrouw jou, jij vertrouwt mij. Zonder dat is er geen basis, dan kun je een relatie nooit stevig verankeren.
Voor iedereen die nu denkt: zie je wel meid, het was gedoemd te mislukken met zo’n enorm cultuurverschil, dat is niet waar. De stekels van twee culturen zijn met liefde makkelijk weg te maaien, heb ik gemerkt. Maar een relatie gaat moeizaam als je over nul zelfinzicht beschikt. Als je nooit een spiegel voorgehouden kan worden, dan kun je geen connectie maken. Als je niks kunt opmerken over het karakter, de opvoeding van een kind of over familieaangelegenheden, dan is mijn mond gauw gesnoerd.
Niet dat ik vrijuit ga. Er hebben twee ‘schuld’. Ik ben veeleisend, pas me niet makkelijk aan de ander aan. Onrustig. Er is nog zoveel te ontdekken, zoveel te doen! Het intellect moet gevoed worden. Een beetje high maintenance ben ik wel. Mijn morele kompas staat bovendien scherp ingesteld. Meten met twee maten? Dacht het niet.
Ik heb ons met elke vezel in mijn lijf een kans gegeven. Gewoon omdat ik een vechter ben en hoop houd. Ik ben in het diepe gesprongen, ik had niets te verliezen. Daardoor heb ik een liefde gevoeld waar ik geen spijt van heb, het voelt als een mooi cadeau. Ook na alle moeite, liefde, geld en tijd die erin zijn gestopt. Ook nu hij alleen maar boos en vol onbegrip reageert. Ik ben tot één verdrietige conclusie komen… Carlos en ik zijn onmogelijk.
De break-up is zwaar, het voelt als een gat. Het is zo verdomde leeg op de bodem. Nee, het is geen falen, maar toch: wéér niet gelukt. Weg is het contact, nooit meer samen dansen of gewoon bellen … ik mis het. Heel. Heel. Erg.
Mannen, er is geen peil op te trekken, qua type. Maar een ding weet ik wél: het gaat niet om de (juiste) man, maar om de liefde die je denkt dat je waard bent. Ik heb gevoeld wat ik verdien. Een vrije, open, onvoorwaardelijke liefde. Vertrouwen hebben, geven en krijgen. Lichamelijk contact. Altijd, elke dag.
Hoe nu verder? Geen idee. Ik laat de tranen maar gewoon lopen.
Zometeen ga ik naar een vriendin voor een dikke knuffel.
Uit liefde.