Als eindredacteur zet ik de puntjes op de i, waak ik over de tone of voice en controleer ik de definitieve vormgeving op schoonheidsfoutjes.
Corrigeren is mijn vak en ik neem het bloedserieus. Tot het moment dat ik trek heb of met voedsel te maken krijg. Want eten is mijn zwakte en het neemt mijn brein compleet over. Ik lees Slagroom Nederland terwijl het televisieprogramma toch echt Slag om Nederland heet. Ontdek op de ingezoomde foto in de wetenschapsbijlage een heerlijk cakebeslag in een drol en een jamsessie krijgt een andere betekenis. Het is vragen om problemen wanneer ik met een lege maag recepten redigeer. Het werk duurt eindeloos omdat ik meteen het recept MOET maken (hoe weet je anders dat er een fout in is geslopen?). Laatst vroeg een vriend van me: waarom schrijf of corrigeer je niet voor een foodmagazine zoals Delicious? Eten is toch ook jouw passie? Ja, dat laatste klopt en nee, die gedachtegang is fout. Eten en eindredactie samenvoegen is mijn worst case scenario. Laat me iets corrigeren dat me op z’n minst op scherp zet (beauty, gezondheid, buitenleven, gadgets) maar zeker niet ver – of afleidt. Pagina’s vol recepten en close-ups van gruwelijk lekkere desserts leiden me af, of ik nu hongerig ben of niet. Dus geen (vr)eetmagazines op mijn cv. Dat is maar goed ook. Want hun lezers zitten niet te wachten op een tijdschrift vol superlatieven, uitroeptekens en andere vraatzuchtige correcties.