Ja, het is de traditionele rotmaand van het jaar. En ik ben zelden zo blij geweest dat het zover is. Ik begrijp niks van al die onnodige terugblikken in de laatste week van december of al die aandacht voor de Top 2000 (het draait toch elk jaar om Hotel California of Bohemian Rapsody) en andere tijdrovende nostalgie. Al is vooruitkijken ook niet echt aan te raden: we zitten midden in de winter, het is nog lang geen lente en de ene na de andere storm blaast ellende in je grauwe, bleke gezicht.
Voornemens? Doe ik ook niet aan. Ik neem al jaren elke dag precies zoals die zich aandient. Ik dacht vroeger dat het aan mijn puberteit en hormonen lag dat ik niet zo van de feestdagen was. Of dat het antipathie was tegen alles wat naar het geloof en zijn rituelen riekt. Maar ik houd echt niet van die verplichte gezelligheid en de schuldgevoelens die erbij komen als je iets afzegt of ergens geen tijd aan wilt besteden. Behoefte aan een goed gesprek of een leuk dagje weg? Dan bel ik meteen mijn beste vriendin voor een date, en een copieuze maaltijd nuttig ik juist net zo lief op een druilerige middag in februari dan op eerste kerstdag met mijn familie.
Leve de spontante momenten, oprechte aandacht en interesse. Het hele jaar door!