Het was een typische herfstochtend: de mist in ons weiland trok op en de zon scheen. Perfecte timing.
‘Doe maar wat jullie normaal gesproken buiten ook doen’, zei ze.
Dus lieten we met z’n vieren de hond uit op de zandweg, gaven we de ezel hooi en stortte Puck zich op de kastanjes. Die werden niet lukraak geraapt, Puck sorteerde ze minutieus. Alleen de mooiste exemplaren gebruikt ze voor een knutselsessie.
Zo is Puck.
Charlie dwaalde doelloos rond met een gietertje en viel in een modderplas, maar gaf geen kik en speelde verder.
Zo is Charlie.
Van een afstandje bekeken we hoe de fotografe, de meisjes apart en samen in beeld bracht. ‘Jeetje’, besefte ik me ineens, ‘wat zijn ze toch mooi.’
‘Heb je nog speciale dingen die je met ze doet? Waar ze om moeten lachen?’
Dat werd handje klappen, kietelen en af en toe een kind in de lucht gooien. Simpel. Je hoeft weinig te doen om ze aan het lachen te krijgen, dat gaat vanzelf.
Twee weken later kregen we een presentatie van de fotosessie. Het waren ontelbaar veel mooie plaatjes, geschoten door een, duidelijk talentvolle, fotograaf.
Ik zag mijn kwetsbare geluk in allerlei beelden langzaam aan me voorbij trekken. Plaatjes van de unieke plek waar we wonen en het bevoorrechte leven dat ik inmiddels als vanzelfsprekend beschouw. Ik zag ze staan, mijn knappe, lieve man en onze formidabele meisjes. Hun, totaal verschillende, eigenzinnige karakters. De liefde die ik op dat moment voelde was intens en overweldigend. Dat gevoel is voor mij nauwelijks in woorden te vatten.
Gelukkig spreken de beelden voor zich.
Met dank aan Moniek Aansorgh Fotografie
