Ik geef het toe: ik heb een groot hart. Vooral voor dieren en het liefst als er ook nog een zielig verhaal achter schuilt. Zo hebben we de afgelopen tijd van alles en nog wat bij elkaar gescharreld. Op een gegeven moment moet je met uitbreiden stoppen, wil je nog een sociaal leven overhouden. Aangezien ik er meer dan de helft van de tijd alleen voor sta als mijn H weer gevlogen is, er kleine kinderen rondlopen en ik parttime werk, blijft er steeds minder quality-time over voor de beesten. Niet dat ze veel tekort komen, ik zou ze graag nog meer aandacht willen geven. Het is vooral Duitse herder Kees die hier onder te lijden heeft. De arme teef is gezegend met een sporthart en heeft uren beweging en stimulans per dag nodig. Dat betekent dagelijks zoekspelletjes doen en het liefst wekelijks een intensieve hondencursus of – training volgen, maar dat zit er qua tijd op de Hoogesteeg al heel lang niet meer in.

Mijn H en ik hebben maanden terug al afgesproken dat, mocht er eens iemand om Kees verlegen zitten die een thuissituatie heeft waarbij zij beter gedijt, we die kans moeten grijpen. Het zou Kees gelukkig maken. God, wat waren we het eens en wat gaf die gedachte rust, aangezien we allebei wisten dat het leven voor haar niet optimaal was. Haar verkopen of in een asiel stoppen waren geen opties, dan had ze het in ieder geval nog stukken beter bij ons.

Ineens leek vorige week alles in een stroomversnelling te komen. Buurvrouw M had een vriendin die na de dood van haar Duitse herder wel weer toe was aan een nieuwe hond. Het leek te goed om waar te zijn: bij een boerenbedrijf met koeien zoeken ze een lieve herder met wie ze regelmatig op cursus kunnen en willen, Kees kan op de deel slapen in een hok (bij ons thuis is het haar snel te warm) en onze vroege vogel kan dan al vanaf 6 uur s’ ochtends met de boer mee op pad. De dame des huizes heeft, zoals de Mexicaanse hondenfluisteraar met zijn stifttanden zou zeggen, ‘de juiste energie’. Kees was bij het kennismakingsbezoek al niet bij haar weg te slaan. Ideaal scenario en een prima oplossing zou je zeggen. Maar waarom voel ik me er dan zo vreselijk onder? Omdat we haar ‘wegdoen’? Of is het een schuldgevoel van mijn eigen falen, dat ik niet de tijd neem om Kees beter te trainen, meer zelfvertrouwen te geven en er een tevreden, gelukkige huishond van te maken? Het is het laatste en de reden waarom is ook simpel. Wij matchen niet. Kees is de liefste hond die ik ooit heb gekend maar ook ongelooflijk onderdanig. Eerlijk gezegd wil ik helemaal niet de hele dag ‘een baas zijn’ en geniet ik eerder van de ondeugende types. Vandaar dat onze andere hond maar weinig overlast geeft. Dat is een eigenwijze Fauve de Bretagne die niet in de stromende regen naar buiten wil, een kleine dikke vreetzak is en denkt dat alles om hem draait. Dat herken ik en snap ik.

Deze week gaat Kees op proef, ik begin al te huilen als ik eraan denk. Maar ik ben dankbaar dat er ook andere mensen zijn met een groot hart voor een hond waar een zielig verhaal achter schuilt…